Πιθανές λειτουργικές υποβαθμίσεις σελινιώτικων σχολείων

Απάντηση για το σχολείο Ροδοβανίου
Του Ηλία Ποντικάκη
δάσκαλος, διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων

ΠΡΟΣ: Τους γονείς και κηδεμόνες και λοιπά μέλη της Συνέλευσης στο Δημοτικό Σχολείο Ροδοβανίου


Κυρίες και κύριοι,
σήμερα, Δευτέρα 21-2-11, βρέθηκα στο Ηράκλειο προκειμένου να παρακολουθήσω προγραμματισμένο επιμορφωτικό σεμινάριο στο ΠΕΚ Ηρακλείου, γι’ αυτό και θα μου είναι δύσκολο να παρευρεθώ στη συνέλευσή σας. Αν, όμως, αυτό, μου είναι χρονικά δυνατό, να ξέρετε ότι θα το πράξω.

Αγαπητοί γονείς,
ως προς τον θόρυβο που έχει δημιουργηθεί για τη λειτουργική υποβάθμιση του σχολείου σας, θέλω να σας γνωρίσω τα παρακάτω:

1. Ουδέποτε δήλωσα στην εφημερίδα “Σελινιώτικα νέα” ότι το σχολείο Ροδοβανίου θα υποβαθμιστεί σε 2/θέσιο. Έναν προβληματισμό εξέφρασα ότι, ίσως, τον Αύγουστο και ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών που θα φοιτούν σ’ αυτό, είναι πιθανό να υποβαθμιστεί, λειτουργικά, σε 3/θέσιο. Ναι, αυτό ειπώθηκε και εξακολουθεί να ισχύει.
Δεν ξέρω για ποιον λόγο η δημοσιογράφος παραποίησε την αλήθεια.

2. Δυο, τρεις μέρες μετά τη δήλωσή μου αυτή στην εφημερίδα Σ.Ν., επικοινώνησε, τηλεφωνικά, μαζί μου ο διευθυντής του Σχολείου, κ. Καλύβας Κων/νος, ο οποίος μου εξέφρασε τις ανησυχίες και τον προβληματισμό του για την υποβάθμιση του σχολείου σε 2/θέσιο και για την τύχη του Νηπιαγωγείου.
Του εξήγησα με σαφήνεια, ότι η αναφορά μου μιλούσε για, πιθανό, λειτουργικό υποβιβασμό σε 3/θέσιο και ότι το Νηπιαγωγείο θα εξακολουθεί να λειτουργεί, ακόμη και ένα νήπιο ή προνήπιο να φοιτά σ’ αυτό. Αγνοώ τους λόγους για τους οποίους δεν σας ενημέρωσε.
Δεν τίθεται θέμα κατάργησης του σχολείου σας, όσο λίγοι μαθητές κι αν φοιτούν σ’ αυτό. Θα πρέπει, όμως, να δούμε και τα αριθμητικά του δεδομένα.

3. Σας υπενθυμίζω ότι το επόμενο σχολικό έτος θα φοιτούν 22 μαθητές κατανεμημένοι ως εξής: Α’ τάξη 2 μαθητές, Β’ τάξη 3, Γ’ τάξη 3, Δ’ τάξη 5, Ε’ τάξη 2, Στ’ τάξη 6. Το μεθεπόμενο σχολικό έτος οι μαθητές θα είναι, μόνο, 17.

Αγαπητοί γονείς,
δεν είναι ο αριθμός των εκπαιδευτικών, που υπηρετούν σ’ ένα σχολείο, ο ποιοτικός δείκτης της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε έξι, δώδεκα ή και δεκαεπτά δασκάλους, έναν, δηλαδή, για κάθε μαθητή. Τι θα καταφέρναμε; Νομίζω, τίποτα παραπάνω.

Είναι διαπιστωμένο ότι το παιδί έχει ανάγκη ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό περιβάλλον. Ενα ευχάριστο, ζωντανό, δημιουργικό περιβάλλον, που θα εμπνέει και θα διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες. Εχει ανάγκη την επικοινωνία, τον συγχνωτισμό, τη ζύμωση, την αλληλεπίδραση. Εχει ανάγκη τα άλλα παιδιά, τους συνομηλίκους του. Να παίξουν, να προκαλέσουν και να προκληθούν, να τρέξουν, να μαλώσουν, να σχεδιάσουν, να λειτουργήσουν συλλογικά, να καλλιεργηθεί η ευγενής άμιλλα, να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός, η κοινωνικοποίηση, να υπάρξουν ερεθίσματα, να λειτουργήσει η φαντασία, να μπορέσει να δώσει και να πάρει ιδέες και συμπεριφορές, να καλλιεργήσει την κριτική του σκέψη και τη δυνατότητα να κρίνει όλα όσα συμβαίνουν γύρω του και να μπορεί να βάζει φίλτρα στον καταιγισμό της πληροφόρησης ή παραπληροφόρησης που δέχεται. Να μπορεί να κρίνει και να διακρίνει, να αμφισβητεί και να ονειρεύεται.

Είναι σίγουρο ότι το περιβάλλον που ζούμε και λειτουργούμε παίζει τον καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας και καθορίζει, εν πολλοίς, την πορεία της ζωής μας. Γι’ αυτό, γονείς και εκπαιδευτικοί, πρέπει να αποτελούμε υγιή πρότυπα για τα παιδιά μας.

Αγαπητοί γονείς, κυρίες και κύριοι,
επειδή έχει γίνει υπερβολικός λόγος για την ενδεχόμενη λειτουργική (όχι οργανική) υποβάθμιση του σχολείου σας σε 3/θέσιο και, εν πάση περιπτώσει, εάν το πρόβλημα του Σελίνου είναι το ότι οι εκπαιδευτικοί του Δημοτικού Σχολείου Ροδοβανίου από 8, που είναι σήμερα, θα μείνουν 7, για τους 21 μαθητές του, να είστε σίγουροι ότι θα κάμουμε τα πάντα για να παραμείνει και ο όγδοος, δικαιούμαι, όμως, να εκφράσω τη λύπη μου για την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό ορισμένων.



 


Το παρελθόν και το παρόν του Γυμνασίου Καντάνου
Της Ιωάννα Κ.
Κάντανος Σελίνου Χανίων


Αν γύριζαν τα χρόνια πίσω και αν οι πέτρες μιλούσαν θα σας έλεγαν την ιστορία του Γυμνασίου Καντάνου, που οι κυβερνώντες θέλουν να το κλείσουν και να ρίξουν στην οικονομική εξαθλίωση τις οικογένειες που δεν μπορούν να αντέξουν τις δαπάνες στη σημερινή δεινή οικονομική κατάσταση.

Το κτήριο που στεγάζεται σήμερα το Γυμνάσιο και το ΕΠΑΛ, διότι το Λύκειό μας το έκλεισαν πριν τρία χρόνια, είναι κτισμένο με τη ψυχή και τα χέρια των κατοίκων της Καντάνου. Τι τη θέλουν τη διά βίου μάθηση και δαπανούν τόσα χρήματα του κράτους, αφού στερούν τη μάθηση από τους νέους, από το μέλλον της πατρίδας μας; Τι φωνάζουν «κάνετε παιδιά» και κατόπιν κλείνουν τα σχολεία; Αλήθεια, σκέφτηκαν ποια θα είναι τα αποτελέσματα σε λίγα χρόνια; Το έλλειμα του κρατικού κορβανά που τόσα χρόνια κλέβουν οι επιτήδειοι θα το βγάλουν από τη συρρίκνωση των σχολείων; Κλείνοντας στην αράδα Νηπιαγωγεία, Δημοτικά, Γυμνάσια;

Να ξέρατε με τι κόπους και θυσίες κτίστηκε αυτό το οίκημα που λέγεται «Γυμνάσιο Καντάνου» και που τώρα πάει να σβήσει αυτή η επιγραφή... Παρόλο που οι πληγές από το Ολοκαύτωμα της Καντάνου δεν είχαν ακόμα κλείσει μετά από δέκα χρόνια, οι γονείς μας και όλοι οι κάτοικοι αποφάσισαν να κάνουν το Γυμνάσιο. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά δούλευαν καθημερινά με όλες τους τις δυνάμεις γι’ αυτό το όνειρο. Οι γυναίκες δούλευαν ξυπόλητες και με κουρελιασμένα ρούχα, μα με τη ψυχή γεμάτη δύναμη που την ατσάλωνε η θέληση. Έκαναν ασβεστοκάμινα, έσκαβαν, φτυάριζαν και κουβαλούσαν πέτρες. Γύριζαν χαρμάνια για τα μπετά, διότι τότε δεν υπήρχαν μηχανήματα και έκαναν άλλες χειρονακτικές δουλειές.

Είχαν κάνει όρκο να κτίσουν αυτό το οίκημα να δώσει φως στα παιδιά τους να μάθουν γράμματα, να γίνουν επιστήμονες και άξια μέλη της κοινωνίας και να βοηθήσουν τις οικογενειές τους. Το οίκημα κτίστηκε εξ ολοκλήρου και χωρίς καμία βοήθεια, από τους κατοίκους. Εξοπλίστηκε με τα απαραίτητα, η άδεια λειτουργείας δόθηκε και λειτούργησε ως ιδιωτικό σχολείο. Εδώ άρχισε ένας άλλος αγώνας που ήταν η εύρεση μαθητών διότι χρειαζόταν ένας ορισμένος αριθμός για να λειτουργήσει και δε συμπληρωνόταν από τα παιδιά του τόπου. Έτρεχε λοιπόν ο αείμνηστος πρόεδρος του χωριού, Γ. Πυροβολάκης, και το Συμβούλιό του, εξαπολύονταν στα Γυμνάσια της Κρήτης μαζεύοντας μαθητές μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των μαθητών. Το τρέξιμο συνεχιζόταν μέχρι να βρεθούν οι καθηγητές από όλη την Ελλάδα. Οι καθηγητές μέσα στις αντίξοες συνθήκες, λόγω έλλειψης στέγης, φιλοξενούνται με αγάπη από τους κατοίκους. Το σχολείο αρχίζει και τα παιδιά διψασμένα για μάθηση ανταποδίδουν με πάθος και όρεξη τη διδαχή των δασκάλων. Προβλήματα υπάρχουν διότι πολλά παιδιά δε μπορούν να πληρώσουν τα δίδακτρα και σε αυτό συνδράμουν πάλι οι κάτοικοι και ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί για να πληρωθούν τα έξοδα μαθητών και καθηγητών. Έπειτα από αγώνες το σχολείο γίνεται κρατικό στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα. Δωρίζεται το οικοδόμημα στο κράτος και εκείνο αναλαμβάνει πλέον τη λειτουργία.

Ύστερα λοιπόν από όλα αυτά γυρίζουμε πάλι πίσω και μας λέτε να στείλουμε τα δωδεκάχρονα παιδάκια μας στις πόλεις μόνα στο στόμα του λύκου. Ποιος γονιός θα τολμήσει να αφήσει τα παιδιά του μόνα και απροστάτευτα να ζήσουν σε μία μεγάλη πόλη; Θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν και εκείνοι με τα παιδιά. Αλλά ποιος θα αντέξει τα έξοδα της μετεγκατάστασης, αφού με δυσκολία και μεγάλη οικονομία καταφέρνει να επιβιώνει στο σπίτι του;

Τώρα έρχονται στη θύμησή μου οι δυσκολίες που βίωσα κι εγώ ως παιδί, στη δεκαετία του σαράντα, που μη έχοντας σχολείο στην περιοχή μου πήγαινα σε αυτό της Παλαιόχωρας και αργότερα των Χανίων. Στην Παλαιόχωρα οι μετακινήσεις μας ήταν με τα πόδια. Μέναμε μόνα και συντηρούσαμε τον εαυτό μας μόνα, όντας δωδεκάχρονα. Με πολύ κόπο μάθαμε τα γράμματα εκείνες τις χρονιές και το ίδιο γινόταν και αργότερα στα Χανιά. Μέχρι και την τροφή είχαμε στερηθεί πολλές φορές, όντας στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου καθώς δεν έφταναν στα χέρια μας τα καλάθια που έστελναν οι γονείς με τρόφιμα, τα οποία έπαιρναν για πάρτη τους οι εμπόλεμες ομάδες.

Αυτά και άλλα πολλά που θέλουν δεκάδες σελίδες να γραφτούν, έκαναν τότε τους γονιούς μας να πάρουν την απόφαση για την ίδρυση του Γυμνασίου, που τόσο ποθούσαμε και που τόσο χαρήκαμε για την ίδρυσή του.

Τώρα θέλετε να μας γυρίσετε πίσω, θέλετε να ξεριζώσετε τα Σελινιωτάκια από το σχολειό τους, επειδή εδώ φοιτούν τα παιδιά του ανατολικού Σελίνου κατά πλειονότητα. Να τα εμποδίσετε από την πρόσβαση στο σχολειό και τη μάθηση. Γνωρίζετε ότι οι καθημερινές δυσκολίες γι’ αυτά είναι πολύ μεγάλες. Αντέχει ένα παιδάκι να ξυπνάει έξι το πρωί και να κάνει μία διαδρομή μιάμισης ώρας για να φτάσει στο σχολειό του κουρασμένο πριν καν αρχίσει το μάθημα; Και η επιστροφή στις τρισήμισι το απόγευμα στο σπίτι δεν προμηνύει τα καλύτερα. Ο χρόνος για μελέτη λιγοστεύει και η κούραση μεγαλώνει.

Θα ήθελα να ρωτήσω τους κυρίους βουλευτές και υπουργούς αν έχουν αυτή τη μεταχείρηση και πρόσβαση στη βασική παιδεία τα παιδιά τους. Σκέφτηκαν ποτέ ως γονείς αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους που τις αναγκάζουν στον οικονομικό αφανισμό; Εκείνοι βέβαια γύρω από την Αθήνα και τα σπίτια τους έχουν καταφέρει να είναι τα παιδιά τους μαθητές και φοιτητές.

Τα παιδιά τα δικά μας, τα παιδιά του φτωχού αγρότη, είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Αλλά βέβαια ίσως είναι αυτό η τακτική σας: Όσο είμαστε στην αμάθεια μπορείτε εύκολα να μας τραβάτε από τη μύτη. Ας το σκεφτούν καλά οι αρμόδιοι και οι παραμορφωμένοι της πατρίδας μας, ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να καταδικάζουν κανένα παιδί στο σκοτάδι της αμάθειας.
ΥΓ: Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους καθηγητές που επανδρώνουν το Γυμνάσιο και το ΕΠΑΛ Καντάνου για τον ζήλο που εργάζονται και για τα έργα που κάνουν προβάλλοντας τον τόπο, τους μαθητές και τους κατοίκους.

Από: haniotika-nea.gr




Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε σχετική προηγούμενη ανάρτηση