Με νίκη συνέχισε η ομάδα μας τις υποχρεώσεις της για το πρωτάθλημα Α΄ Χανίων. Η Παλαιόχωρα μπήκε δυνατά στο πρώτο ημίχρονο και δημιούργησε αρκετές ευκαιρίες για να πετύχει κάποιο τέρμα, αλλά η τύχη δεν ήταν με το μέρος της.

Στο ίδιο μοτίβο ξεκίνησε και το δεύτερο μέρος με την ομάδα μας να έχει αρκετές καλές στιγμές κυρίως με τον DEMO ΖΑΙΜΙΔΗ και τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΤΣΑΡΩΝΑΚΗ o οποίος ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου. Τελικά, η λύτρωση ήρθε στο 70ο λεπτό, όταν μετά από κόρνερ ο ΖΑΙΜΙΔΗΣ πηρέ την κεφαλιά, η μπάλα πήγε στο δοκάρι και στην επιστροφή της βρήκε στο αρχηγό της Κυδωνίας για να καταλήξει στα δίχτυα της ομάδας του.

Μετά την επίτευξη του τέρματος αποβλήθηκε ο ΖΑΙΜΙΔΗΣ, καθώς πάνω στον ενθουσιασμό του, μίλησε άσχημα στους αντίπαλους. Ακόμα και με 10 παίκτες όμως, η Παλαιόχωρα κατάφερε να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων κι έφτασε σε μια ακόμα δίκαια νίκη.

Άξια αναφοράς είναι η άψογη αμυντική λειτουργία κι η μεγάλη προσφορά από τους μικρούς της ομάδας.

Η Αλεξάνδρα Ζησιμοπούλου από τα Χανιά και ο Παρασκευάς Τζιτζιμπάσης από τη Δράμα ανακηρύχθηκαν νικητές στο 16ο Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό Αστρονομίας και Διαστημικής που διοργάνωσε η Εταιρεία Αστρονομίας και Διαστήματος.
Οι δύο μαθητές επελέγησαν κατόπιν κλήρωσης ανάμεσα στους 13 επιτυχόντες στο διαγωνισμό. Τον ερχόμενο Ιούλιο θα βρεθούν στην διαστημική υπηρεσία, όπου θα μυηθούν στα μυστικά του διαστήματος και θα παρακολουθήσουν σειρά διαλέξεων, παραστάσεων και μαθημάτων για το σύμπαν.

Κάποτε μου μίλησε ο παππούς μου για ένα Κρητικό παπά, αληθινό παλικάρι, που το Γενάρη του 1919 λειτούργησε κάτω από τους χιλιόχρονους θόλους της Αγια-Σοφιάς!!
Τον γνώριζε καλά, γιατί ήταν στρατιωτικός ιερέας στη Μεραρχία που ανήκε και ο ίδιος, στη Μεραρχία εκείνη που αργότερα συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία κι έφτασε ως τις πύλες της Αγκυρας, ήπιε νερό από το Σαγγάριο!... Όμως αλίμονο! αυτό το δροσερό νερό μετατράπηκε λίγο αργότερα σε καυτό πύρινο ποτάμι πόνου και οδύνης, που έκαψε τις καρδιές όλων των Ελλήνων.
Στα λόγια του παππού μου δεν έδωσα τότε μεγάλη σημασία. Μου φάνηκε αυτό που μου 'λεγε απίθανο, το θεώρησα σαν ένα παραλήρημα, απομεινάρι εκείνου του αβάσταχτου, του αφάνταστου πόνου που ένιωθε ο παππούς μου, όταν αναθυμόταν τα περασμένα, όταν άκουγε τις λέξεις Ιωνία, Σμύρνη, Πέργαμος, Αϊβαλί, Τραπεζούντα, Κερασούντα, Σαγγάριος, Εσκί Σεχήρ, Αφιόν Καραχισάρ, Πόλη, Αγια Σοφιά!! Οι λέξεις αυτές είχαν πάρει στο νου και στην καρδιά του παππού μου τη θέση ό,τι πιο ιερού και πιο νοσταλγικού είχε σ' αυτή τη ζωή, ακόμη πιο ιερού και από τα ίδια τα παιδιά του, τα εγγόνια του, την ίδια του τη ζωή!
Δεκάδες φορές τον αντίκρισα με τα παιδικά μου μάτια να κλαίει - πολλές φορές ξεσπούσε σε γοερούς λυτρωτικούς λυγμούς - προσφέροντας αυτά τα άγια ονόματα, που ταυτίζονται με τη διαχρονική ιστορική πορεία και παρουσία του Γένους μας πάνω στη γη. Τότε δεν καταλάβαινα τίποτε ή σχεδόν τίποτε. Μονάχα μια ακαθόριστη απορία κυριαρχούσε στην ψυχή μου απ' αυτή την ξεχωριστή στάση του παππού μου. Λίγο αργότερα κατάλαβα την καθοριστική επίδραση αυτών των δακρύων, αυτών των λυγμών στην δική μου ψυχή. Την καταλαβαίνω τώρα, θα την αισθάνομαι πάντα να κυριαρχεί σ' όλο το είναι μου.
Ο παππούς μου βέβαια είχε δίκιο, όταν έλεγε πως τον Ιανουάριο του 1919 λειτουργήθηκε η Αγια-Σοφιά! Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας ζωής, το οποίο δυστυχώς αγνοούν πολλοί Έλληνες, ήταν ένα αληθινό παλικάρι, ένα βλαστάρι της λεβεντογέννας Κρήτης της οποίας τα ανδρεία παιδιά έδωσαν πάντα το μεγάλο παρόν σ' όλους τους αγώνες του Γένους, από τα πανάρχαια χρόνια (Ιδομενέας, Νέαρχος κ.α.) ως τις μέρες μας (Μακεδονικός Αγώνας, Δρίσκο της Ηπείρου κ.α.) Αναφερόμαστε στον παπα-Λευτέρη Νουφράκη από τις Αλώνες Ρεθύμνου, ο οποίος υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β' Ελληνική Μεραρχία, μια από τις δύο Μεραρχίες που συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο "συμμαχικό" εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Η Μεραρχία αυτή στο δρόμο προς την Ουκρανία στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των ονείρων του ελληνικού λαού, η οποία βρισκόταν τότε υπό "συμμαχική επικυριαρχία", ύστερα από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής το γενναίο κρητικό και μαζί του τον ταξίαρχο Φραντζή, τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, το Λοχαγό Σταματίου και τον Υπολοχαγό Νικολάου αγνάντευαν από το πλοίο την πόλη και την Αγια-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο μυστικό τους, τη μεγάλη απόφαση που είχαν πάρει το περασμένο βράδυ, ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του λιονταρόψυχου Κρητικού παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Αγια-Σοφιά.
Όλοι τους ήταν διστακτικοί, όταν άκουσαν τον παπα - Λευτέρη να τους προτείνει το μεγάλο εγχείρημα. Ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.
Η Αγια-Σοφιά, ήταν ακόμη τζαμί, σίγουρα κάποιοι φύλακες θα ήταν εκεί, κάποιοι άλλοι θα πήγαιναν για προσευχή, δεν ήταν δύσκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να γεμίσει η εκκλησία. Ύστερα ήταν και οι ανώτεροί τους που δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι αυτή την ενέργεια, η οποία σίγουρα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους "συμμάχους" για την "Προκλητικότητα" της. Ίσως μάλιστα να δημιουργείτο και διπλωματικό επεισόδιο που θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Όμως ο παπα-Λευτέρης έχει πάρει την απόφασή του, ήταν αποφασιστικός και κατηγορηματικός.
- Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα ψάλτη θέλω. Εσύ, Κωνσταντίνε (Λιαρομάτη), θα μου κάνεις τον ψάλτη;
- Εντάξει, παππούλη, του απάντησε ο Ταγματάρχης, που πήρε και αυτός την ίδια απόφαση, κι όλα πια είχαν μπει στο δρόμο τους.
Τελικά, μαζί τους πήγαν και οι άλλοι.
Το πλοίο που μετέφερε τη Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ' ανοιχτά, γι αυτό επιβιβάστηκαν σε μια βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης και σε λίγο αποβιβάστηκαν στην προκυμαία. Ο Κοσμάς, ο ντόπιος βαρκάρης, έδεσε τη βάρκα και τους οδήγησε από το συντομότερο δρόμο στην Αγια-Σοφιά. Η πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του, όμως τον καθήλωσε στη θέση του και τον άφησε άφωνο ένα άγριο κι αποφασιστικό βλέμμα του Ταξίαρχου Φραντζή. Όλοι μπήκαν μέσα σε ευλάβεια και προχώρησαν κάνοντας το σταυρό τους. Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: "Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Αγίον σου εν φόβω...".
Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί. Εντοπίζει το χώρο στον οποίο βρισκόταν το Ιερό και η Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ' αυτή τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία λειτουργία, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει
- Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
- Αμήν, αποκρίνεται ο Ταγματάρχης Λιαρομάτης και η Θεία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά έχει αρχίσει. Μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να την ολοκληρώσουμε, σκέφτονται όλοι, και σταυροκοπιούνται με κατάνυξη. Οι αξιωματικοί μοιάζουν να τα 'χουν χαμένα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και φαίνονται απίστευτα.
Η Θεία Λειτουργία προχωρεί κανονικά. Η Αγια-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια ξαναλειτουργείται!! Ο παπα-Λευτέρης συνεχίζει. Όλα γίνονται ιεροπρεπώς, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας. Ακούγονται τα "ειρηνικά", το "Κύριε ελέησον", "ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού...", που γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιουστινιανό με την προσταγή και την φροντίδα του οποίου χτίστηκε και η Αγια - Σοφιά. Ακολουθεί η Μικρή Είσοδος, το "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ...", ο Απόστολος από τον Ταξίαρχο Φραντζή και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα από τον παπα-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου εκτελεί ο Υπολοχαγός Νικολάου.
Στο μεταξύ η Αγια-Σοφιά αρχίζει να γεμίζει με Τούρκους. Ο παπα-Νουφράκης δεν πτοείται και συνεχίζει. Οι άλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τον ατρόμητο παπά και πότε τους Τούρκους που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν σιωπηλοί μη μπορώντας ίσως να πιστέψουν στα μάτια τους, γιατί αυτό που γινόταν εκείνη την ώρα μέσα στην Αγια-Σοφιά, ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο.
Μετά το Ευαγγέλιο ακολουθεί το Χερουβικό από τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ενώ ο παπα-Λευτέρης τοποθετεί το αντιμήνσιο πάνω στο τραπεζάκι, για να κάνει την Προσκομιδή. Οι Τούρκοι συνεχώς πληθαίνουν. Οι ώρες είναι δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες, επικές. Ο παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Αγιο Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό μπουκαλάκι με νάμα. Με ιερή συγκίνηση και κατάνυξη κάνει την προσκομιδή, ενώ ο Λιαρομάτης συνεχίζει να ψάλει το Χερουβικό. Όταν ολοκλήρωσε την Προσκομιδή, στρέφεται στον Υπολοχαγό Νικολάου, του λέει ν' ανάψει το κερί για να ακολουθήσει η Μεγάλη Είσοδος. Ο νεαρός Υπολοχαγός προχωρεί μπροστά με το αναμμένο κερί και ακολουθεί ο παπάς βροντοφωνάζοντας: "Πάααντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός..."
Στη συνέχεια ακολουθούν οι "Αιτήσεις" και το "Πιστεύω", το οποίο είπε ο Φρατζής .Στο μεταξύ η Αγια-Σοφιά, έχει γεμίσει με Τούρκους κι ανάμεσά τους υπάρχουν και πολλοί Έλληνες της Πόλης, που βρέθηκαν εκεί αυτή την ώρα και παρακολουθούν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους "δια τον φόβον των Ιουδαίων" δηλαδή των Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα που τρέχουν από τους οφθαλμούς τους και για να μην προδοθούν φροντίζουν και τα σκουπίζουν πριν γίνουν "πύρινο" ποτάμι και τότε ποιός θα μπορούσε να τα συγκρατήσει.

Η Λειτουργία στο μεταξύ φτάνει στο ιερότερο σημείο της, την Αναφορά. Ο παπα-Λευτέρης με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή λέει: "Τα σα εκ των Σω, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα". Όλοι οι αξιωματικοί γονατίζουν και η φωνή του Ταγματάρχη Λιαρομάτη ακούγεται να ψέλνει το "Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν Κύριε και δεόμεθά Σου ο Θεός ημών"., Σε λίγη ώρα η αναίμακτη θυσία του κυρίου μας έχει τελειώσει στην Αγια-Σοφιά, ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια!! Ακολουθεί το "Αξιον Εστί", το "Πάτερ ημών"... το "Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε" και όλοι οι αξιωματικοί πλησιάζουν και κοινωνούν τα Αχραντα Μυστήρια. Ο παπα-Λευτέρης λέει γρήγορα τις ευχές και ενώ ο Λιαρομάτης ψέλνει το "Ειη το όνομα Κυρίου ευλογημένον..." καταλύει το υπόλοιπον της Θείας Κοινωνίας και απευθυνόμενος στον Υπολοχαγό Νικολάου του λέει: "Μάζεψέ τα γρήγορα όλα και βάλτα μέσα στην τσάντα". ‘Υστερα κάνει την Απόλυση!
Η Θεία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά, έχει ολοκληρωθεί. Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Ο παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Η Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οι οποίοι έχουν αρχίσει να γίνονται άγριοι, επιθετικοί συνειδητοποιώντας τι ακριβώς είχε συμβεί. Η ζωή τους κινδυνεύει άμεσα. Όμως δε διστάζουν, πλησιάζει ο ένας τον άλλο, γίνονται "ένα σώμα", μια γροθιά και προχωρούν προς την έξοδο.
Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και τους λέει: "Ντουρούν χέμεν.. (Αφήστε τους να περάσουν). Το είπε με μίσος. Θα ήθελε να βάψει τα χέρια του στο αίμα τους, όμως εκείνη τη στιγμή έτσι έπρεπε να γίνει, αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν ήταν χρήσιμο γι αυτούς να σκοτώσουν τώρα πέντε Ρωμιούς αξιωματικούς μέσα στην Αγια-Σοφιά.
Δεν ξεχνά ότι στ' ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δύο ετοιμοπόλεμες Ελληνικές Μεραρχίες κι ακόμη ότι η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ουσιαστικά υπό την επικυριαρχία των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στους οποίους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι Τούρκοι.
Στο άκουσμα αυτών των λόγων οι Τούρκοι υποχωρούν. Ο παπα-Νουφράκης και οι άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Αγια-Σοφιά και κατευθυνόμενοι προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει η βάρκα.
Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά για να χτυπήσει τον παπα-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ότι αυτός ο παπάς είναι ο εμπνευστής, ο δημιουργός αυτού του γεγονότος.
Ο ηρωικός παπάς σκύβει για να προφυλαχθεί, αλλά ο Τούρκος καταφέρνει και τον χτυπά στον ώμο. Λυγίζει το σώμα του από τον αβάσταχτο πόνο, όμως μαζεύει τις δυνάμεις του, ανασηκώνεται και συνεχίζει να προχωρεί. Στο μεταξύ ο Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ο Λοχαγός Σταματίου αφοπλίζουν τον Τούρκο, που είναι έτοιμος για να δώσει το πιο δυνατό κι ίσως το τελειωτικό χτύπημα στον παπά.
Ήδη, πλησιάζουν στη βάρκα. Μπαίνουν όλοι μέσα. Ο Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει γρήγορα να κωπηλατεί. Σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο ασφαλείς και θριαμβευτές. Βέβαια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οι "σύμμαχοι" διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και "τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, που έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Αγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας".

Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το ιστορικό της Θείας Λειτουργίας που έγινε ύστερα από 466 χρόνια στην Αγια-Σοφιά από τον ηρωικό παπα - Λευτέρη Νουφράκη. Σίγουρα οι περισσότεροι Νεοέλληνες το αγνοούμε. Το όνομα του λιονταρόψυχου Κρητικού δε λέει τίποτε στο νου και στην καρδιά μας. Κι όμως αυτός ο απλός παπάς από τις Αλώνες Ρεθύμνου σήκωσε πάνω στους ώμους του και ζωντάνεψε, έστω και για λίγο, ένα από τα πιο επικά, πιο ιερά, πιο άγια όνειρα του Γένους.
Όσο κι αν έψαξα δε βρήκα πουθενά τίποτε που να θυμίζει στους Νεοέλληνες τον ηρωικό παπά και την παράτολμη ηρωική πράξη του. Δεν υπάρχει καμία προτομή του στο χωριό του, στην πόλη του Ρεθύμνου, στον περίβολο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης ή σε κάποια πλατεία της πρωτεύουσας της Ελλάδας. Κανένας δρόμος, έστω και ο πιο ασήμαντος, δε φέρει το επικό όνομά του. Καμία αναφορά δε γίνεται στη ζωή και στη δράση του στα πλαίσια της τοπικής ή της εθνικής μας ιστορίας. Τίποτε απ' όλα δεν έχει γίνει! Όχι γι αυτόν.
Αυτός το χρέος του το έκαμε χωρίς να αποβλέπει σε κανενός είδους ανταπόδοση. Αλλά για μας, για μας που έχουμε ανάγκη από τέτοια ηρωικά πρότυπα, από ισχυρά στηρίγματα, για να, μπορέσουμε να κρατήσουμε και να διασώσουμε ό,τι είναι δυνατόν από την ταυτότητά μας, από τα ιδανικά του γένους μας, από την ίδια την ψυχή μας.
Σήμερα μάλιστα που φριχτή "νέα τάξη" πραγμάτων καταδυναστεύει και απειλεί τη ζωή μας, σήμερα που κινδυνεύουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας μέσα στο μεγάλο χωνευτήρι λαών και πολιτισμών, που λέγεται "Ευρωπαϊκή Ένωση", σήμερα που οι Λουδοβίκοι της διεθνούς σκηνής και πραγματικότητας δεν κρατάνε πια ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, αλλά "υπερασπίζονται" τα ανθρώπινα δικαιώματα όπου, όποτε και αν τους συμφέρει και τα καταπατούν βάναυσα και ανεπαίσχυντα, όταν η υπεράσπισή τους έρχεται σε αντίθεση με τις επιδιώξεις τους, είναι ανάγκη επιτακτική να προβάλλονται εθνικές μορφές σαν τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη και παράτολμες ηρωικές πράξεις σαν τη Λειτουργία που τέλεσε στην Αγια-Σοφιά το Γενάρη του 1919. Είναι ανάγκη αυτές οι μορφές να υψώνονται ως σύμβολα γνήσιου και άδολου πατριωτισμού, αληθινού αγώνα κι αυτοθυσίας.
Γιατί τότε και μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αντέξουμε ως Έθνος στις συμπληγάδες της σύγχρονης ζοφερής "νέας αταξίας" που επικρατεί στη διεθνή σκηνή χωρίς να σέβεται τίποτε καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου, καθετί που είναι αντίθετο με τα συμφέροντά της και τις επιδιώξεις της. Τότε σίγουρα θα εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε και να αγωνιζόμαστε με ηρωισμό και αυτοθυσία για την αλληλεγγύη, τη συναδέλφωση και την ειρηνική συμβίωση όλων ανεξαιρέτως των λαών της γης, γιατί όλοι έχουν αναμφισβήτητα τα ίδια δικαιώματα στη ζωή και στην απολαβή των αγαθών, τα οποία τόσο πλούσια σκόρπισε σ' αυτή τη γη το χέρι του Δημιουργού.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Κυριακού Ανδρέα, Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά το Γενάρη του 1919, στο περ. "Τα Πάτρια" 1996, 4-5, 57-61 (αναδημοσίευση από το περ. "Ορθόδοξη Μαρτυρία", Κύπρος).
2. Κουβελα Γ.Δ., η Τελευταία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά, στο περ. "Σύνδεσμος", 1992, 259, 82.
3. Χατζή Ν.Μ., Η τελευταία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά, στο περ. "Σύνδεσμος" 1992, 262-263, 133
4. Από τις διηγήσεις του παππού μου Εμμανουήλ Γ. Γελασάκη (1897-1988). (31/5)

Σημείωση Αντ. Θ.Βασιλάκη : Οπως με πληροφόρησε ο έγγονος του αδελφού του παπά Νουφράκη, σήμερα (Καλοκαίρι 2001) κατασκευάζεται προτομή του ήρωα στο χωριό του.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν Κλέφτης – σου άρπαζε το πορτοφόλι χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Το αρβανίτικο όνομά του ήταν Μπιθέγκουρας, που σημαίνει ακριβώς ό,τι και το ελληνικό: χοντρόκωλος. Βέβαια υπάρχει η απορία πώς οι άλλοι γνώριζαν τις διαστάσεις του πισινού του, αφού φορούσε φουστανέλα η οποία – όσο να ’ναι– κρύβει τις ατέλειες. Στο σχολείο, τα άλλα παιδιά τον κορόιδευαν για το όνομά του, ενώ ο ποπός του δεν χωρούσε σε κανένα κάθισμα· αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να παρατήσει νωρίς τα γράμματα και να στραφεί στις κλοπές και στα όπλα, όπου είχε μεγαλύτερο ταλέντο. Ήταν εντελώς στρατόκαυλος και έτρεχε όπου γινόταν πόλεμος για να το παίξει στρατηγός. Έκανε ξανά μόδα την περικεφαλαία –συνδυάζοντάς την υπέροχα με λευκή φουστανέλα– και αναστάτωσε το στιλιστικό ύφος της Επανάστασης του ’21. Οι άλλοι οπλαρχηγοί τον ζήλευαν γιατί ήταν πολύ trendy και τον μπουζούριασαν στο Ναύπλιο αλλά, όταν εμφανίστηκε ο Ιμπραήμ, τον απελευθέρωσαν για να τον πολεμήσει (ενδόμυχα ήλπιζαν πως θα βρισκόταν κάποιος Αιγύπτιος να τον ξεκάνει). Μετά το τέλος της Επανάστασης καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά και ο ίδιος δεν ήθελε να ζήσει αφού δεν υπήρχε πια πόλεμος, οπότε κι ο Όθωνας του έδωσε χάρη για να τον τιμωρήσει.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν γνωστός ως «ο γιος της καλογριάς». Δεν ήταν απόλυτα σίγουρος για το ποιος είναι ο πατέρας του, οπότε κι η μαμά του –για να μην τον πληγώσει– του έλεγε πως προήλθε από άμωμο σύλληψη. Στα οκτώ του χρόνια ορφάνεψε και μεγάλωσε στα ξένα χέρια, που ’ναι μαχαίρια. Ήταν πολύ γενναίος, πολύ μουνάκιας και έβριζε συνέχεια, σαν τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τους ηθοποιούς της ταινίας Η Ψυχή στο Στόμα· αυτός είναι ο λόγος που οι βλάσφημοι οπαδοί του Ολυμπιακού τον αγάπησαν παράφορα και το γήπεδο της ομάδας τους φέρει το όνομά του, με αποτέλεσμα ένα όνομα που ήταν ταυτισμένο μόνο με νίκες επί των Τούρκων να παραπέμπει πια στις τεσσάρες που τρώει ο Ολυμπιακός από τις ευρωπαϊκές ομάδες. Λέγεται πως χτυπήθηκε από φιλικό βόλι και ότι ο ίδιος ήξερε ποιος τον βάρεσε. Είπε «αν γίνω καλά, θα τον χαλάσω εγώ αυτόν που με βάρεσε· εάν ψοφήσω, ε, τότε κλάστε μου τον μπούτζον». Την επομένη πέθανε, αλλά δεν γνωρίζουμε αν τα παλικάρια του ικανοποίησαν την τελευταία του επιθυμία.

ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ

Το κανονικό όνομά του ήταν Γρηγόριος Δικαίος, αν και είχε βαπτιστεί με το όνομα Γεώργιος. Έκανε καριέρα με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Παπαφλέσσας» – εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι δεν είχαν ρούχα ν’ αλλάξουν, οπότε άλλαζαν συχνά ονόματα για να ανανεώσουν το image τους. Ο Παπαφλέσσας χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης αλλά στη συνέχεια πέταξε τα ράσα και φόρεσε τη φουστανέλα, που τον κολάκευε περισσότερο – γενικά του άρεσαν τα ρούχα σε φαρδιά γραμμή. Ήταν πολύ γενναίος αλλά, αν γνώριζε πως στο μέλλον θα τον υποδυθεί στον κινηματογράφο ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ίσως να είχε φορέσει ξανά τα ράσα και αντί για μάχες να έκανε ευχέλαια. Η Εκκλησία τον έχει περί πολλού και αποτελεί το μόνιμο παράδειγμα της συμβολής της Εκκλησίας στην Επανάσταση, αλλά έχω την εντύπωση πως, αν συναντούσε κάποιους από τους σημερινούς σεπτούς ιεράρχες μας, θα τους κοπανούσε τα κεφάλια στον τοίχο. Λέγεται πως μετά τη μάχη στο Μανιάκι ο Ιμπραήμ φίλησε τον νεκρό Παπαφλέσσα αναγνωρίζοντας τον ηρωισμό του, όμως δεν πρέπει να αποκλείουμε το ενδεχόμενο να το έκανε για να του αρπάξει τον χρυσό σταυρό που φορούσε πριν τον σουφρώσουν οι στρατιώτες του.

ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ήταν ανιψιός του Κολοκοτρώνη αλλά είχε πιο μικρό ποπό. Κι αυτουνού του άρεσε πολύ ο πόλεμος· αυτό τελικά είναι απόλυτα λογικό, γιατί τα παιδιά εκείνα τα χρόνια δεν είχαν ηλεκτρονικά παιχνίδια και ποδήλατα – πόσα χρόνια να παίζεις κρυφτό χωρίς να το βαρεθείς; Έμεινε στην ιστορία ως «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος» γιατί είχε κανιβαλικές διαθέσεις και έτρωγε τους Τούρκους ζωντανούς. Είχε φροντίσει μάλιστα ώστε τα παλικάρια του να είναι όλα χορτοφάγα, για να μην του παίρνουν τους μεζέδες. Άλλαζε συνέχεια φουστανέλες κατά τη διάρκεια της μάχης γιατί ήθελε να είναι πάντα στην πένα. Τα τσαρούχια του ήταν χρυσοποίκιλτα και είχε πάντοτε στη ζώνη του σφιγμένο ένα μικρό αφρικάνικο, ατσάλινο μαχαίρι, όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες. Το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος» μάλλον θα του στοιχίσει τη θέση του στην Ελληνική Ιστορία, γιατί θεωρείται πως τέτοια ονόματα δεν προωθούν την προαιώνια ελληνοτουρκική φιλία. Από δω και πέρα μπορούν κάλλιστα να γράφουν πως τον έλεγαν Τουρκοφάγο γιατί του άρεσε τρελά το ιμάμ μπαϊλντί.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ

Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν μοναχός και η παράδοση αναφέρει πως ένας δερβέναγας θαμπώθηκε από την ομορφιά του, του είπε πως είναι πολύ ωραίο τεκνό και του την έπεσε κανονικά, στα πλαίσια της σύσφιξης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ούτε στο μοναστήρι δε σ’ άφηναν σε ησυχία εκείνα τα χρόνια οι Τούρκοι, οπότε ο Διάκος έβγαλε μια πιστόλα, καθάρισε το δερβέναγα και βγήκε στο κλαρί. Πολέμησε ηρωικά, αλλά οι Τούρκοι τον έκαναν σουβλάκι επειδή δεν ήθελε να αλλαξοπιστήσει. Τον Απρίλιο του 2003 η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Ελλάδος κλήθηκε να αποφασίσει αν θα κατατάξει στο αγιολόγιο τον Αθανάσιο Διάκο, και έκρινε πως δεν είχε τα προσόντα να γίνει άγιος, με το σκεπτικό «καλός επαναστάτης αλλά όχι και για άγιος»· ο Διάκος δεν τους κάνει για άγιος, αλλά για τη μούμια του Βησσαρίωνα το συζητούσαν. Το απάνθρωπο τέλος που είχε ο Διάκος δεν προάγει την ελληνοτουρκική φιλία, αλλά αφού είπε «Γιά δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα π’ ανθίζουν τα κλαριά και βγάζ’ η γης χορτάρι», μπορούν να γράφουν στο βιβλίο της Ιστορίας πως του άρεσε πολύ η άνοιξη και πως αυτός ζήτησε από τους Τούρκους να τον σουβλίσουν, μιας και δεν θα έκανε Πάσχα ποτέ πια.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν από την Ιθάκη και θαύμαζε τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Έφτιαχνε τεράστιους Δούρειους Γάιδαρους, έμπαινε μέσα μαζί με τα παλικάρια του και περίμενε τους Τούρκους να τους μεταφέρουν μέσα στα στρατόπεδά τους. Οι Τούρκοι ήταν τεμπελχανάδες και βαριόντουσαν να κουβαλάνε τους Δούρειους Γάιδαρους, οπότε το κόλπο πήγαινε στράφι. Ο Ανδρούτσος έδινε μεγάλη προσοχή στην εμφάνιση των παλικαριών του και επέμενε να έχουν οι φουστανέλες τους 400 δίπλες (πιέτες) – όσες δηλαδή και τα χρόνια σκλαβιάς. Βέβαια μέχρι να σιδερώσουν τα παλικάρια τις 400 δίπλες, οι Τούρκοι τούς είχαν πάρει και τα σώβρακα. Πάντως έχω μια απορία: αν η φουστανέλα στα 400 χρόνια σκλαβιάς είχε 400 δίπλες, τον πρώτο χρόνο σκλαβιάς τι φορούσαν οι Έλληνες; Παρεό; Το πιο πιθανό είναι πως οι Έλληνες επαναστάτησαν επειδή δε σήκωνε άλλες δίπλες η φουστανέλα.

ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ

Η Λασκαρίνα Πινότση ή Μπουμπουλίνα έχασε και τους δυο συζύγους της –κι οι δυο καπεταναίοι– σε ναυμαχίες εναντίον πειρατών. Είχε μια τεράστια περιουσία και αποφάσισε να γίνει καπετάνισσα επειδή βρισκόταν στην κλιμακτήριο και είχε ορμονικές διαταραχές – οι σαπουνόπερες της εποχής την άφηναν παντελώς αδιάφορη. Υποχρέωνε τα παλικάρια της να κυκλοφορούν πάνω στο πλοίο γυμνά και πασαλειμμένα με αντηλιακό, ενώ αυτή καθόταν στη γέφυρα και τα έπαιρνε μάτι. Στη διάρκεια της Επανάστασης βρήκε την ευκαιρία να προξενέψει την κόρη της με το γιο του Κολοκοτρώνη, για να ενωθούν τα δυο τζάκια. Στον κινηματογράφο δεν ευτύχησε μιας και την υποδύθηκε η Ειρήνη Παπά, αλλά στο θέατρο γνώρισε μεγάλη δόξα αφού την ενσάρκωσε η Μιμή Ντενίση.

ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ

Η Μαντώ Μαυρογένους ήταν η εκπρόσωπος του φεμινιστικού κινήματος στην Επανάσταση του ’21. Είχε βαρεθεί να πλένει φουστανέλες και να μπαλώνει τσαρούχια, οπότε πήρε ανάποδες κι άρχισε να καίει τα σουτιέν της στο Super Paradise της Μυκόνου, προκαλώντας ξώβυζη τους Τούρκους. Όταν οι Τούρκοι θέλησαν να κλείσουν το Pierro’s, η Μαντώ ξεσήκωσε τους Μυκονιάτες κι άρχισε να τους καταδιώκει με το πρωτοπαλίκαρό της, τον Πέτρο τον Πελεκάνο. Η σκανδαλώδης αλλά και άτυχη ερωτική της περιπέτεια με τον Δημήτριο Υψηλάντη απασχόλησε έντονα τα ταμπλόιντ της εποχής. Στη διαθήκη της ζήτησε να την υποδυθεί στον κινηματογράφο η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, αλλά θα πρέπει τελικά να έμεινε ικανοποιημένη τόσο με την ερμηνεία της Τζένης Καρέζη όσο και με το μακιγιάζ και τα χτενίσματα που αποδίδουν άψογα την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα του Ναυπλίου και της Μυκόνου του 1970.

ΜΑΡΚΟΣ ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ

Ο Μάρκος Μπότσαρης γεννήθηκε στο Σούλι και ήταν από τις πιο προοδευτικές μορφές του Αγώνα. Μετά από κάθε μάχη έδινε στα παλικάρια του τριήμερο ρεπό για να πεταχτούν στο Λονδίνο, ώστε να ξεσκάσουν λίγο και να ανανεώσουν την γκαρνταρόμπα τους. Οι απόψεις του για την κοινωνία ήταν πολύ προωθημένες, και στρατολογούσε ομοφυλόφιλους Σουλιώτες επειδή ήξερε πως θα πολεμούσαν με λύσσα στη μάχη για να προστατέψουν το σύντροφό τους. Με αυτή την πολύ έξυπνη κίνηση κατάφερε να εμπλέξει στην Επανάσταση το ισχυρό gay κίνημα της εποχής. Για να αποδείξει την τιμιότητα των προθέσεών του κάλεσε στο Σούλι τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να ευλογήσει το λάβαρο με το ουράνιο τόξο, αλλά αυτός δεν μπορούσε να πάει γιατί εκείνες τις μέρες γινόταν στην Πάτρα το καρναβάλι και δεν ήθελε να χάσει την παρέλαση των αρμάτων και το κάψιμο του Βασιλιά Καρνάβαλου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ

Ο Κωνσταντίνος Κανάρης ήταν Ψαριανός και δεν γνωρίζουμε το πραγματικό του όνομα – αρχικά το ψευδώνυμό του ήταν «Κανάριος», γιατί ήθελε να καταλάβει τις Καναρίους Νήσους. Ήταν μεγάλος μπουρλοτιέρης και απέδειξε για μια ακόμα φορά την περίφημη ναυτοσύνη των Ελλήνων αλλά και την ασχετοσύνη των Τούρκων, που ούτε κολύμπι δεν ήξεραν. Στην πραγματικότητα ήταν πυρομανής και απλώς του άρεσε να βλέπει τα πλοία να καίγονται και τις φλόγες να ξεπηδούν μέσα στη μαύρη νύχτα· διάλεγε νύχτες χωρίς φεγγάρι, ώστε το θέαμα να είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό και να μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων. Του άρεσαν πολύ οι σαγιονάρες και, όταν δεν πολεμούσε, έπαιζε ήσυχα με τα κουβαδάκια του στην παραλία.
Από:Πιτσιρίκος

Την άνοδό της στην πρώτη κατηγορία γιόρτασε με ξεχωριστό για την περίσταση τρόπο η γερμανική ομάδα χόκεϊ επί πάγου, Frankfurt Lions. Δεν είναι απολύτως γνωστό αν ήταν ακριβές οι σαμπάνιες που άνοιξαν, πάντως στο λουτρό παραβρέθηκε ανάμεσα τους και μια ..εντυπωσιακή ξανθιά τσίτσιδη!

Μια "δελφινοφάλαινα" μήκους 5 μέτρων και βάρους περίπου 2,5 τόνων εκβράστηκε τις απογευματινές ώρες της Πέμπτης στην θέση "Κορφαλώνας" στον κόλπο της Κισάμου στην βορειοδυτική Κρήτη. Το κήτος είναι ένας Ζιφιός (Zephius cavirostris) που τα τελευταία χρόνια συναντιέται όλο και λιγότερο στη Μεσόγειο Θάλασσα. Άνθρωποι του Ινστιτούτου Κητολογικών Ερευνών ήλεγξαν το κήτος και πήραν μικρό κομμάτι του για κυτταρολογικές και τοξικές αναλύσεις. Όπως ανέφεραν δεν ήταν ευδιάκριτο κάποιο κτύπημα και ως μια πιθανή αιτία θανάτου θα πρέπει να θεωρείται η δραστηριότητα πολεμικών σκαφών στα ανοικτά. Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο

Τη φάλαινα εντόπισε κάτοικος της περιοχής, που αμέσως ειδοποίησε το Λιμεναρχείο της περιοχής. Κατόπιν, το Λιμεναρχείο της Κισάμου ενημέρωσε τις δημοτικές αρχές και αυτές με τη σειρά τους ήλθαν σε επαφή με το Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών, που ασχολείται ενεργά με τη βιολογία και οικολογία των κητώδων, προκειμένου να κάνει τη «νεκροψία» του άτυχου θηλαστικού. Είναι η δεύτερη φορά σε διάστημα δύο μηνών που το Ινστιτούτο επισκέπτεται την ευρύτερη περιοχή, αφού είχε έλθει και για μία άλλη φάλαινα που είχε μπλέξει σε δίχτυα στο Ιναχώριο πριν από δύο μήνες περίπου. Μετά την εξέταση, ο δήμος προχώρησε στην υγειονομική ταφή του κήτους.

Στο διαρκείας μόλις 6 λεπτών εντυπωσιακό video «The Known Universe» πραγματοποιείται μια εικονική περιήγηση σ’όλο το μέχρι σήμερα γνωστό κόσμο του διαστήματος. Με αφετηρία τα Ιμαλάϊα και τερματισμό τη θέση Big-Bang οι επιστήμονες του αμερικάνικου μουσείου Φυσικής Ιστορίας δημιούργησαν μια συνοπτική αλλά συνεκτική αναπαράσταση ενός κόσμου που συμπεριλαμβάνει 125 δισεκατομμύρια γαλαξίες εκ τω οποίων μόνο οι 3000 είναι σήμερα ορατοί αποδεικνύοντας πόσο μικρή μειοψηφία (ζωής) είμαστε στο μέσα στο απέραντο σύμπαν.

Ανοιχτή επιστολή στον κ. Θ. Πάγκαλο

Κύριε Υπουργέ,

Σαν άνθρωπος, επιστήμονας και αυτόπτης μάρτυρας στη βραδυά προς τιμή του Κώστα Γαβρά στο Παρίσι, λυπούμε ειληκρινά για τη διαστρέβλωση των γεγονότων στην ανακοίνωση σας.

Δεν έχω καμιά υποχρέωση να σας δώσω αναφορά για τις απόψεις και την ιδεολογία μου, αλλά για να τοποθετούνται τα πράγματα στη θέση τους, αναφέρω ότι δεν είμαι αναρχική, ούτε οπαδός του Σύριζα. Δυστυχώς, γιατί πολύ θα ήθελα να έχω τα νιάτα τους, δεν είμαι ούτε καν φοιτήτρια. 65 χρονών, μόλις πήρα τη σύνταξη μου από το Γαλλικό κράτος μια που το Ελληνικό, ούτε εκείνο των συνταγματαρχών, ούτε των οικογενειών Παπανδρέου, Καραμανλή και υπολοίπων δεν μου επέτρεψε να εργαστώ στη χώρα μου. Έζησα μια ζωή μετανάστρια στη Γαλλία μακριά από τους δικούς μου και την πατρίδα. Τα προβλήματα των ξένων όπου γης, με αγγίζουν ιδιαίτερα.

Αποφάσισα να παρευρεθώ το Σάββατο στην εκδήλωση για τον Κώστα Γαβρά και την προβλεπόμενη προβολή των έργων του.

Κανείς μας δεν είχε ενημερωθεί για την παρουσία σας που υπήρξε κεραυνός εν αιθρεία. Η ομάδα των φοιτητών που διαμαρτυρόταν για την πολιτική της κυβέρνησης στο θέμα των μεταναστών απαίτησε να αποχωρήσετε λόγω της πολιτική σας στο θέμα των μεταναστών και της συμπεριφορά σας απέναντι στον Ελληνικό λαό, τους Έλληνες αυτούς που αποκαλείτε καθάρματα. Απαντήσατε ότι δεν αποχωρείτε γιατί εκλεγήκατε από τον Ελληνικό λαό δημοκρατικά. Για την εφαρμογή ποιού προγράμματος εκλεγήκατε κε Υπουργέ; Με πόσα ψέματα ανεβήκατε στην εξουσία; Πόσες χιλιάδες Έλληνες σας αποδοκιμάζουν με τις τεράστιες διαδηλώσεις τους; Για ποιά δημοκρατία μιλάτε; Για κείνη που δέχτηκε την κηδεμονία της Ευρώπης και του ΔΝΤ; Η κυβέρνηση σας έδωσε χώμα, νερό, αέρα και θάλασσα, υποθαλάσσιων χώρων συμπεριλαμβανομένων, στο μεγάλο κεφάλαιο, ελληνικό και ξένο. Σε εκείνους που αποφασίζουν και επιβάλλουν αποφάσεις που δέχεστε με το χαμόγελο και προσπαθείτε να αποδείξετε ότι όταν σας ζητούν 1 τους χαρίζετε 10. Τον πλούτο της χώρας, τον ιδρώτα, την παιδεία και την υγεία των Ελλήνων, το μέλλον της νεολαίας και τη ζωή όλων μας.

Αναφέρετε στη δήλωσή σας «Η πρωτοφανής αποδοκιμασία του αντιδικτατορικού φιλμ «Ζ» έχει βαθιά πολιτική σημασία και δείχνει για μια ακόμα φορά ότι οι δυνάμεις αυτές ουδέποτε αποδέχθηκαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία που με τόσο αίμα κερδήθηκε από τον ελληνικό λαό».

Ψεύδεστε ασύστολα. Κανείς δεν αποδοκίμασε το «Ζ» και οι φοιτητές δήλωσαν κατ` επανάληψη το ακριβώς αντίθετο. «Τιμούμε τον Κώστα Γαβρά και το έργο του». Προσωπικά πήρα για κάποια στιγμή το λόγο για να πω ότι «τα μηνύματα που βγαίνουν από το έργο του Γαβρά είναι αντίσταση στο φασισμό και τη δικτατορία. Σήμερα στην Ελλάδα δεν έχουμε δημοκρατία αλλά δικτατορία του κεφαλαίου». Η θέση αυτή που τιμά και τον Κ. Γαβρά και το έργο του, χειροκροτήθηκε όπως ακούγεται ξεκάθαρα στα διάφορα βίντεο που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή.

Δεν αποχωρήσατε κύριε Υπουργέ. Οι Έλληνες του Παρισιού σας πέταξαν έξω από το Ελληνικό σπίτι με τα «έξω, έξω» και το θρυλικό πλέον σύνθημα « dégage», σύνθημα των ξεσηκωμένων λαών των πρώην Γαλλικών αποικιών, σύνθημα που τρέμουν αυτή τη στιγμή όλοι οι δικτάτορες. Ο Κ. Γαβράς και ορισμένοι παρευρισκόμενοι, ιδιαίτερα ο Πρέσβης και η Πρόξενος, υπηρεσιακώς υποχρεωμένοι, σας ακολούθησαν. Η πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένων των πρωτοστατούντων στα γεγονότα φοιτητών, παραμείναμε για πολύ ώρα ακόμα επιμένοντας, μάταια, να γίνει η προβολή των φιλμ. Επιθυμούσαμε να δούμε ή να ξαναδούμε το «Ζ» και να το τιμήσουμε.

Εσείς χαλάσατε την εκδήλωση, εσείς προσβάλατε ακόμα μια φορά τον Ελληνικό λαό, εσείς χλευάζετε και συκοφαντείτε τη νεολαία του. Αλλά να είστε σίγουρος, ο Ελληνικός λαός, αυτός που εσείς οδηγείτε στην καταστροφή, τον αφανισμό και τα τάρταρα, θα πεταχτεί από ξαρχής, θ` αντριέψει, θα θεριέψει και θα παρασύρει στο διάβα του αυτούς που τον καταπιέζουν, ξεπουλάν τη γη και τον ιδρώτα του στους ισχυρούς, τους έχοντες και κατέχοντες, στο ελληνικό και ξένο αδηφάγο κεφάλαιο.

Κυριακή Γεροζήση

Συνταξιούχος ερευνήτρια, βιοχημικός - Συγγραφέας.









Οι ιστορικοί (και λοιπές επιστημονικές ειδικότητες...) του μέλλοντος έχουν να επιλύσουν έναν ενδιαφέροντα γρίφο: Πώς συμβαίνει και ο Πάγκαλος ξεσηκώνει όλο τον κόσμο εναντίον του, ακόμη κι όταν λέει σωστά πράγματα;
Ομολογώ ότι το ερώτημα επιδέχεται ενδεχομένως πολλές απαντήσεις.

Υπάρχει, ας πούμε, ένα ζήτημα εκφοράς. Εκεί ο Πάγκαλος είναι χαμένος από χέρι. Μπορείς να έχεις όποια γνώμη θέλεις για τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τους αποκαλείς «κοπρίτες» ακόμη κι αν δεν εννοείς ότι είναι κοπρίτες όλοι τους... Γενικώς δηλαδή δεν κατανοώ γιατί πρέπει να προσβάλλεις ή να απαξιώνεις όποιον επικρίνεις. Και ο Πάγκαλος το συνηθίζει.

Υπάρχει ύστερα ένα γενικότερο ζήτημα διαλόγου. Στην Ελλάδα βλέπετε οι άνθρωποι δευτερευόντως δίνουν σημασία σε ό,τι λέγεται. Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε τη συνέχεια

Μία περίφημη ελαία εις Βουτάν Σελίνου 1930

Άρχισε τις εργασίες της η Επιτροπή Αξιολόγησης Μνημειακών, σύμφωνα με τις διαδικασίες που έχουν καθοριστεί στο πλαίσιο του ΣΕΔΗΚ, με την εξέταση των 35 αιτήσεων που είχαν υποβληθεί κατά τη διάρκεια του 2010.Στόχος είναι η προστασία των ελαιόδεντρων αυτών κι η ανάδειξη της ενδοχώρας με αξιοθέατα.

Πέραν από τα οκτώ υποψηφία ελαιόδεντρα, η Επιτροπή έλαβε σοβαρά υπόψη της και δύο άλλα ελαιόδεντρα για τα οποία τα υπάρχουν σημαντικά ιστορικά στοιχεία αλλά απαιτείται παραπέρα έρευνα και διερεύνηση και συμβολή των τοπικών φορέων για τον εντοπισμό και την ανάδειξή τους.

Το ένα από τα ελαιόδεντρα αυτά είναι «Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΕΛΑΙΑ ΕΙΣ ΒΟΥΤΑΝ ΣΕΛΙΝΟΥ», της οποίας φωτογραφία αλλά και οι διαστάσεις (Διάμετρος κορμού 4.24 μ., περίμετρος 13 - 31 μ, παραγωγή 150 οκάδες) υπάρχουν στο βιβλίο ΠΑΝΘΕΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ, Κρήτη 1930 σύμφωνα με φωτοτυπία και πληροφορίες που ευγενώς προσέφερε στην Επιτροπή ο δάσκαλος - λαογράφος κ. Σταμ. Αποστολάκης, σύμφωνα με τον οποίο η φωτογραφία βγήκε κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις που έγιναν στο Σέλινο για την εκατονταετηρίδα από την Απελευθέρωση. Η Επιτροπή εντόπισε το βιβλίο στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης και ανέτρεξε στις τρεις εφημερίδες ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ, ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ και ΚΗΡΥΞ, που εκδίδονταν στα Χανιά το 1930 και βρήκε την ειδησεογραφία των εκδηλώσεων του Σελίνου αλλά δυστυχώς δεν εντόπισε κανένα στοιχείο σχετικά με την ελιά και τη φωτογραφία. Όσοι προαιρούνται ας βοηθήσουν για την τεκμηρίωση και τον εντοπισμό ή τη διαπίστωση της τυχόν καταστροφής του ελαιοδέντρου.

Ωστόσο για τον εντοπισμό, την ανάδειξη και αξιοποίηση και των δυο αυτών πολύ αξιόλογων μνημειακών ελαιοδέντρων είναι απαραίτητο να υπάρξει και να εκδηλωθεί το ενδιαφέρον των οικείων Δήμων Καντάνου- Σελίνου αλλά και φορέων ή προσώπων των περιοχών, ώστε να υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες και να συμπληρωθεί το Δελτίο Υποψηφιότητας που απαιτείται.Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο

Έχει ήδη αναδειχθεί ένα ελαιόδεντρο ως μνημειακό στο δήμο Καντάνου-Σελίνου. Στοιχεία για όλα τα καταγεγραμμένα μνημειακά υπάρχουν ΕΔΩ.
Αρκετά ελαιόδεντρα, συστάδες ελαιοδέντρων άλλα και ελαιώνες ολόκληροι που υπάρχουν σήμερα στις περιοχές Ανισαράκι και Βαρδαλιανά της ιστορικής κωμοπόλεως της Κανδάνου στα Χανιά που θα μπορούσαν με βάση το μέγεθος το ανάγλυφο και τις σπηλαιώσεις του κορμού να χαρακτηριστούν σαν Mνημειακά.

Μεταξύ αυτών είναι και η Ελια στην θεση Αγ.Γεωργιος, του οικισμου Ανισαρακ το οποίο έχει ανακηρυχθεί από τον Σύνδεσμο Ελαιοκομικών Δήμων Κρήτης (ΣΕΔΗΚ) σαν «Μνημειακό» λόγω του ειδικού πεπλατυσμένου σχήματος και του ανάγλυφου του κορμού του και λόγω της κατάταξης του από τους κατοίκους παλαιοτέρων εποχών στις «δεκαοχτούρες», δηλαδή στα ελαιόδεντρα που παρήγαγαν 18 μίστατα (δοχεία των 12 κιλών), δηλαδή περίπου 220 κιλά ελαιόλαδο. Σήμερα η παραγωγή του έχει μειωθεί στα 80-100 κιλά.

Το Ελαιόδεντρο αυτό που βρίσκεται στην θέση «Αγ. Γεώργιος» του οικισμού «Ανισαράκι» της Κανδάνου (συντεταγμένες N 35o 20ʼ 128 και ΕΟ 23ο 45ʼ .408 και υψόμετρο 510m), ανήκει στον Μιχ. Γ. Σαρτζετάκη, είναι ποικιλίας Μαστοειδούς που τοπικά αποκαλείται «Τσουνατη» εμβολιασμένης σε υποκείμενο Αγριελιάς.

Ο κορμός του δέντρου σε ύψος 0,8m από το έδαφος έχει μέγιστη διάμετρο (4,35m) και περίμετρο 12,32.m ενώ στην βάση του δέντρου έχει μέγιστη διάμετρο 6,85m και περίμετρο 18.27m.

Το μυστήριο του γυναικείου οργασμού ξεδιαλύνουν οι νευροεπιστήμονες καθώς κατάφεραν να απεικονίσουν τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλο της γυναίκας , όταν τον βιώνει.
Οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου Ράτζερς του Νιου Τζέρσεϊ , με τη βοήθεια μιας νέας τεχνικής , ανακάλυψαν ότι η σεξουαλική διέγερση, στην κορύφωσή της, συνοδεύεται από διαδοχικές αντιδράσεις που επιδρούν σε 30 διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου και στο κεντρικό νευρικό σύστημα.

«Στις γυναίκες, ο οργασμός επιδρά και στο μυαλό και στο σώμα», τονίζει στους «Τimes» ο καθηγητής Ψυχολογίας και επικεφαλής της έρευνας Μπάρι Κοµισαρούκ. Επίσης στη διάρκεια παλαιότερης έρευνας, ανακάλυψαν ότι ο γυναικείος οργασμός τείνει να διαρκεί περισσότερο από τον ανδρικό και μπορεί να είναι πολλαπλός.

Η επίδραση στο νευρικό σύστημα είναι τόσο ισχυρή, ώστε η γυναίκα που βιώνει τον οργασμό, προσωρινά μπορεί να χάσει την αίσθηση του πόνου. Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο

Η Καθαρά Δευτέρα σηματοδοτεί τη λήξη της αποκριάς και την έναρξη της νηστείας.
Η αφετηρία της Σαρακοστής είναι για τη χώρα μας μια ιδιαίτερη μέρα και γιορτάζεται κατά κύριο λόγο με διάφορα σαρακοστιανά εδέσματα, με την παραδοσιακή λαγάνα, την ταραμοσαλάτα και τις ελιές.

Την ημέρα αυτή συνηθίζονται οι εκδρομές σε κοντινούς προορισμούς, άλλωστε είναι μια γιορτή που ταιριάζει περισσότερο στην επαρχία με φόντο τη φύση και το πράσινο.



Η χαρά όλων αλλά ιδιαίτερα των παιδιών είναι το πέταγμα του χαρταετού που θέλει ιδιαίτερη μαστοριά και ιδανικές καιρικές συνθήκες φυσικά. Κάποιες πληροφορίες ερμηνεύουν το πέταγμα του χαρταετού σαν την επιθυμία του ανθρώπου να διώξει μακριά το κακό.

Η Καθαρά Δευτέρα ονομάστηκε έτσι από τον χριστιανικό λαό και σημαίνει πνευματική και σωματική "κάθαρση". Επίσης μια άλλη εκδοχή είναι πως ονομάστηκε έτσι επειδή οι νοικοκυρές καθάριζαν τα σκεύη τους όλη μέρα από το φαγοπότι της αποκριάς. Μια χαρακτηριστική λέξη που χρησιμοποιούμε είναι τα Κούλουμα που είναι η καθαροδευτεριάτικη έξοδος και το πέταγμα του χαρταετού. Κατά τον Νικόλαο Πολίτη, πατέρα της ελληνικής λαογραφίας, τα κούλουμα προέρχονται από τη λατινική λέξη «cuuiulus», που σημαίνει αφθονία αλλά και το τέλος, δηλαδή το τέλος της αποκριάς. Μια άλλη εξίσου πιθανή θεωρία θέλει τα κούλουμα να προέρχονται από την, επίσης λατινική, λέξη «columna» –που σημαίνει κίονας, κολώνα– κι αυτό γιατί οι Αθηναίοι συνήθιζαν να γιορτάζουν την Καθαρή Δευτέρα στις «κολώνες», δηλαδή στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, χωρίς φυσικά να ξεχνούν να πάρουν μαζί τους το χάρτινο σύνεργο του υπαίθριου παιχνιδιού, που τελικά επικράτησε ως έθιμο. Ότι κι αν σημαίνει όμως η λέξη αυτή στις μέρες μας είναι ημέρα διασκέδασης, φαγητού και οικογενειακής συνύπαρξης.



Μερικά από τα πιο διαδεδομένα εδέσματα της Καθαρής Δευτέρας.

Θαλασσινά: γαρίδες, καραβίδες, αστακός, καβούρια, χταπόδια, καλαμάρια, σουπιές.
Οστρακοειδή: μύδια, στρείδια, κυδώνια, γυαλιστερές.
Όσπρια: φασολάδα, μαυρομάτικα σαλάτα.
Λαχανικά: κάθε λογής σαλάτες και τουρσί
Λαγάνα
Γλυκά: χαλβάς, γλυκά του κουταλιού και γλυκά του ταψιού

Συμβουλή: Μερικά από τα παραπάνω εδέσματα είναι εξαιρετικά γευστικά όμως πρέπει να καταναλώνονται με μέτρο. Για παράδειγμα τα θαλασσινά περιέχουν πολύ χοληστερόλη!

Από: hotelsline.gr





Η ιστορία του χαρταετού ξεκινάει από την αρχαία Κίνα,πριν από περίπου 2.400 χρόνια ζωής. Υλικό Το υλικό κατασκευής των αετών αυτών δεν ήταν πάντα το χαρτί. Αξίζει να αναφερθεί ότι σε κείμενο του 4ου π.Χ. αιώνα καταγράφεται ότι κάποιος Κουνγκσού Φαν κατασκεύασε ένα «ξύλινο πουλί» που πέταγε τρεις μέρες συνεχώς.

Οι λαοί της Ανατολής χρησιμοποιούσαν τους (χαρτ)αετούς σε μαγικές τελετές, θρησκευτικές εκδηλώσεις και ενέργειες εξορκισμού του κακού. Πολλοί έδεναν πάνω τους μικρά χαρτάκια, πάνω στα οποία έγραφαν τις αρρώστιες και τις συμφορές τους και τις άφηναν να φύγουν μακριά, ενώ άλλοι έστελναν προς τον ουρανό τις ευχές και τις επιθυμίες τους για να εισακουστούν. Κάποιοι προσάρμοζαν μικρές φλογέρες στο κεφάλι του αετού, για να σφυρίζουν και να διώχνουν τα κακά πνεύματα, ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που ύψωναν ομαδικά τους αετούς, σαν προσευχή στον ουρανό, κι έψαλλαν ύμνους.

Το πιο εντυπωσιακό ίσως στοιχείο στην ιστορία του χαρταετού είναι η χρήση του για στρατιωτικούς σκοπούς. Στην Κίνα κατασκευάζονταν αετοί που σήκωναν ανθρώπους, με σκοπό να χρησιμεύσουν σαν… εναέρια παρατηρητήρια. Ο αυτοκράτορας Γουέν Χσουν Τι έκανε μάλιστα πειράματα πτήσεων με αετούς φτιαγμένους από μπαμπού, βάζοντας ως «πιλότους» κρατούμενους, που αν τελικά επιζούσαν της «επικίνδυνης αποστολής» κέρδιζαν την ελευθερία τους!

Μια από τις πιο εντυπωσιακές γιορτές των χαρταετών πραγματοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια στη Βόρεια Ινδία και παίρνει μοναδικές διαστάσεις στη γιορτή “Basant” η γιορτή γίνεται για την υποδοχή της άνοιξης κάθε Φεβρουάριο στη Λαχώρη στο σημερινό Πακιστάν και αντανακλά παγανιστικές συνήθειες του παρελθόντος. Πρόκειται για ένα ξέφρενο γλέντι, το οποίο προσμένουν με μεγάλη ανυπομονησία μικροί και μεγάλοι. Σε αυτή τη γιορτή, όλοι λαχταρούν να κατακτήσουν με τον χαρταετό τους τον ουρανό, πράγμα που θα τους εξασφαλίσει η χρήση των πιο καλών υλικών, και ιδιαίτερα του ανθεκτικότερου σπάγγου, ο οποίος επικαλύπτεται με σκόνη γυαλιού. Μαζί με τα υλικά, αυτό που καθορίζει τη νίκη είναι η έξυπνη άμυνα, οι δυναμικές επιθέσεις και οι επιδέξιοι χειρισμοί που γίνονται κυρίως από τις ταράτσες των σπιτιών.

Από: planet-greece.blogspot.com






Στην αρχαιότητα, 4ο αιώνα π.Χ., ο μαθηματικός και αρχιμηχανικός Αρχύτας (440-360 π.Χ.), από τον Τάραντα της Νότιας Ιταλίας, καλός φίλος του Πλάτωνα και οπαδός του Πυθαγόρα, χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον χαρταετό και λέγεται ότι ήταν ο εφευρέτης του. Ο Αρχύτας θεωρείται ο τελευταίος αλλά και ο σημαντικότερος των Πυθαγορείων. Κείμενα του Αρχύτα λένε ότι μελέτησε και ο Γαλιλαίος. Ο χαρταετός φαίνεται να άνοιξε για πρώτη φορά τα πολύχρωμα εύθραυστα φτερά του περίπου στα 1000 π. Χ., και έκτοτε δεν έπαψε να χρωματίζει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο τον ουράνιο θόλο, από την Ανατολή έως τη Δύση.
Από την Κίνα, φτιαγμένος από μετάξι και μπαμπού, με τη μορφή του δράκου που ήταν ιερό, θεϊκό σύμβολο, αντικείμενο θαυμασμού και λατρείας για τον λαό, πέταξε μακριά.
Πέταξε στην Κορέα κι από εκεί στην Ινδονησία και τη Μαλαισία, για να φτάσει στην Ιαπωνία, όπου εμπλουτίστηκε με περισσότερο έντονα χρώματα και πήρε τη μορφή των αυστηρών Σαμουράι. Στη Βόρεια Ινδία, εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι αιθέριοι χορευτές υποδέχονται την άνοιξη, σε γιορτές που έχουν τις ρίζες τους στην ινδουιστική μυθολογία. Τον 4ο π.Χ. αι., στην αρχαία Ελλάδα, σύμφωνα με τις πηγές, ο αρχιμηχανικός Αρχύτας του Τάραντος χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον αϊτό. Παλαιότερη αναφορά θα μπορούσε να θεωρηθεί η απεικόνιση σε ελληνικό αγγείο της κλασικής περιόδου μιας κόρης που κρατά στα χέρια της λευκή σαΐτα δεμένη με νήμα, ένα είδος αϊτού δηλαδή, και την οποία ετοιμάζεται να πετάξει. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η χρήση του χαρτιού δεν ήταν ακόμη γνωστή, εικάζουμε ότι τα χρόνια εκείνα, τα όποια πειράματα ή παιχνίδια με αϊτούς θα πρέπει να τα έκαναν με πανί, αντίστοιχο με αυτό που χρησιμοποιούσαν στα πλοία έως και τα μεσαιωνικά χρόνια. Πολύ αργότερα, ο Μάρκο Πόλο, γυρίζοντας από τα ταξίδια του, φέρνει το χαρταετό στη Μεσαιωνική Ευρώπη.
Ο χαρακτήρας του εξαγνισμού, τον οποίο πολλοί απέδιδαν στο πέταγμα του χαρταετού, με τον καιρό γίνεται απολαυστικό παιχνίδι, επιστημονική έμπνευση και πηγή μιας διαρκούς ικανοποίησης του ανθρώπου για την υποταγή της ύλης στα πιο ευφάνταστα και τολμηρά του όνειρα. 0 χαρταετός, στη μακραίωνη ιστορία του, χρησιμοποιήθηκε ποικιλοτρόπως: για τη μέτρηση της Θερμοκρασίας και της ταχύτητας των ανέμων, για μελέτες της ατμόσφαιρας και του ηλεκτρισμού, αλλά ακόμα και για αεροφωτογραφίσεις. Έσωσε ναυαγούς, έστειλε στρατιωτικά σήματα, κίνησε κάρα, ακόμα και αυτοκίνητα.
Στην ιστορική διαδρομή του αγαπημένου χαρταετού, συνέβησαν πολλά και διάφορα:
• Το 1749 ο Σκωτσέζος μετεωρολόγος Alexander χρησιμοποίησε χαρταετούς με θερμόμετρα, προκειμένου να καταγράψει και να μελετήσει τις θερμοκρασιακές μεταβολές σε μεγάλο υψόμετρο.
• Το 1752 ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εκτέλεσε το διάσημο πείραμα με τον χαρταετό, προκειμένου να αποδείξει ότι οι αστραπές δεν είναι τίποτα άλλο παρά στατικός ηλεκτρισμός.
• Τα χρόνια 1799-1809, ο σερ George Cayley άρχισε να πειραματίζεται με τους χαρταετούς, προκειμένου να κατασκευάσει μια μηχανή που να έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει ανθρώπους στον αέρα. Και τα κατάφερε! Το 1853 πέτυχε να πετάξει το πρώτο ανεμοπλάνο, που μπόρεσε να σηκώσει το βάρος ενός ατόμου για σαράντα ολόκληρα δευτερόλεπτα.
• Το 1833 ένας Βρετανός, αυτή τη φορά, μετεωρολόγος, χρησιμοποίησε τους χαρταετούς για να ανυψώνει ανεμόμετρα, ώστε να καταγράφει και να μελετά τις ταχύτητες των ανέμων στα διάφορα υψόμετρα.
• Το 1887 ο Ε. Β. Archibald τράβηξε τις πρώτες αεροφωτογραφίες χρησιμοποιώντας χαρταετούς

Ιστορίες για χαρταετούς…
- Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Χαν, ένας στρατηγός χρησιμοποίησε έναν χαρταετό μ’ έναν ιδιαίτερα έξυπνο και ενδιαφέροντα τρόπο. Προκειμένου να καταλάβει με τον στρατό του ένα παλάτι, έπρεπε να σκάψει ένα υπόγειο τούνελ. Μη γνωρίζοντας, όμως, το μήκος που θα έπρεπε να έχει το τούνελ, πέταξε τον χαρταετό έως πάνω από το παλάτι, κρατώντας την άκρη του νήματος στο σημείο απ όπου Θα ξεκινούσε το τούνελ, και έτσι έκανε τους απαραίτητους σχετικούς υπολογισμούς.
-Παλαιότερα, στην Κίνα, στην Κορέα και στην Ιαπωνία, πίστευαν ότι οι χαρταετοί είχαν τη δυνατότητα να διώχνουν τα κακά πνεύματα, γι’ αυτό και το πέταγμά τους, ακόμη και σήμερα, προϋποθέτει ολόκληρη τελετουργία. Σύμφωνα με κάποια παράδοση μάλιστα, μια νύχτα ένας Ιάπωνας στρατηγός πέταξε πάνω από το στρατόπεδο των εχθρών του έναν χαρταετό γεμάτο κουδούνια, με αποτέλεσμα οι εχθροί να νομίσουν ότι τους επιτέθηκαν τα κακά πνεύματα και να το βάλουν στα πόδια.
- 0 αυτοκράτορας της Κίνας Γουέν Χσουν έκανε πειράματα πτήσεων με αετούς φτιαγμένους από μπαμπού, χρησιμοποιώντας για επιβάτες τους κρατούμενούς του. Οι τυχεροί που επιζούσαν κέρδιζαν την ελευθερία τους.
- 0 Μάρκο Πόλο περιγράφει τους χαρταετούς και τις επικίνδυνες επανδρωμένες πτήσεις τους. Πολύ γρήγορα, στην Ιαπωνία απαγορεύτηκαν οι χαρταετοί πάνω από ένα μέγεθος, ώστε να αποφεύγονται τα επανδρωμένα μοντέλα και οι κίνδυνοι που συνεπάγονταν.


Οι χαρταετοί και χώρες…
Σε κάθε χώρα, το πέταγμα του χαρταετού παίρνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση, καθώς με διάφορους τρόπους, συσχετίζεται με τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου. Πάντως, είτε ως παιχνίδι και συνήθεια του χθες είτε ως παιχνίδι του σήμερα μα και του αύριο, το πέταγμα του χαρταετού έχει τη δύναμη, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους του έτους για κάθε χώρα, να ξεσηκώνει σε όλο τον κόσμο μικρούς και μεγάλους και να τους παρασύρει σ’ ένα διαφορετικό, αλλά πάντοτε πολύχρωμο πανηγύρι χαράς.
Για παράδειγμα, στην Κίνα διοργανώνονται κάθε χρόνο διαγωνισμοί για την ανάδειξη του πιο όμορφου χαρταετού. Oι περισσότεροι από τους χαρταετούς αυτούς, όχι μόνο αναπαριστούν δράκους, ψάρια, πουλιά και άλλα αιώνια σύμβολα της μακρινής Ανατολής, αλλά συχνά έχουν ενσωματωμένες σφυρίχτρες ή σωλήνες που μπορούν να βγάζουν μουσικούς ήχους χάρη στον αέρα που περνά από μέσα τους, δημιουργώντας έτσι ένα μαγευτικό υπερθέαμα εικόνας και ήχου.
Στην Οσάκα της Ιαπωνίας, κάθε χρόνο, την Πέμπτη ημέρα του Μαΐου, οι μικροί Ιάπωνες περιμένουν με αγωνία το Κοντομόνο—χι ή αλλιώς τη Μέρα των Παιδιών. Εκείνη την ημέρα, οι οικογένειες που έχουν μικρούς γιους συνηθίζουν να ανεμίζουν στον κήπο πολύχρωμες κορδέλες και πελώριους χαρταετούς σε σχήμα κυπρίνου, που τους έχουν δέσει σ’ ένα μεγάλο στύλο από μπαμπού μ’ έναν ανεμόμυλο στην κορυφή του.
Οι γιρλάντες και οι χαρταετοί-κυπρίνοι συμβολίζουν την οικογένεια: ο πρώτος χαρταετός τον πατέρα, ο δεύτερος τη μητέρα και ο τρίτος το παιδί-γιο. 0 κυπρίνος είναι ένα δυνατό και γερό ψάρι, γνωστό για την ενεργητικότητα και την αποφασιστικότητά του, καθώς κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα και πετάγεται ψηλά πάνω από την επιφάνεια του νερού. Έτσι, ο κυπρίνος αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για τους μικρούς Ιάπωνες, που πρέπει να μάθουν και εκείνοι να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο της ζωής με δύναμη και αποφασιστικότητα.
Ωστόσο, μια από τις πιο εντυπωσιακές γιορτές των αιθέριων αιώνιων χορευτών πραγματοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια στη Βόρεια Ινδία και παίρνει μοναδικές διαστάσεις στη γιορτή “Basant” η γιορτή γίνεται για την υποδοχή της άνοιξης κάθε Φεβρουάριο στη Λαχώρη στο σημερινό Πακιστάν και αντανακλά παγανιστικές συνήθειες του παρελθόντος. Πρόκειται για ένα ξέφρενο γλέντι, το οποίο προσμένουν με μεγάλη ανυπομονησία μικροί και μεγάλοι. Σε αυτή τη γιορτή, όλοι λαχταρούν να κατακτήσουν με τον χαρταετό τους τον ουρανό, πράγμα που θα τους εξασφαλίσει η χρήση των πιο καλών υλικών, και ιδιαίτερα του ανθεκτικότερου σπάγγου, ο οποίος επικαλύπτεται με σκόνη γυαλιού. Μαζί με τα υλικά, αυτό που καθορίζει τη νίκη είναι η έξυπνη άμυνα, οι δυναμικές επιθέσεις και οι επιδέξιοι χειρισμοί που γίνονται κυρίως από τις ταράτσες των σπιτιών.
Η ομορφιά που προσφέρουν την ημέρα οι εκατομμύρια πολύχρωμοι χαρταετοί συνεχίζεται και τις νύχτες, καθώς συνεχίζεται και το παιχνίδι, με ολόλευκους χαρταετούς, λουσμένους όχι μόνο στο φως του φεγγαριού, αλλά και στο φως που πλημμυρίζει την πόλη, ειδικά για την περίσταση
Χαρταετών ονόματα…
• Στα αγγλικά, η λέξη «Kite» είναι συγχρόνως το όνομα ενός υπέροχου πουλιού.
• Στα ιαπωνικά, η λέξη «taco» σημαίνει «χταπόδι». Προφανώς, οι Ιάπωνες επέλεξαν αυτό το όνομα για τον χαρταετό τους, επειδή μοιάζει με χταπόδι, καθώς πετά με τη βοήθεια πολλών νημάτων, τα οποία εξασφαλίζουν την κίνηση τού συνήθως περίπλοκου σχήματός του.
• Στα μεξικανικά, η λέξη «papalote», σημαίνει ταυτόχρονα «πεταλούδα»
• Στα γερμανικά, η λέξη «Drachen» σημαίνει «δράκος». Προφανώς, η ονομασία αυτή καθιερώθηκε από τα χρόνια που οι γερμανικοί χαρταετοί είχαν μορφή άγριων ζώων που εκτόξευαν φωτιά από τα στόματά τους.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι τα ονόματα των χαρταετών δεν είναι διαφορετικά μόνο από χώρα σε χώρα, αλλά πολλές φορές και από περιοχή σε περιοχή μέσα στην ίδια χώρα. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, τον χαρταετό στη Θράκη τον λέμε και πετάκι, στα Επτάνησα και Φύσουνα, ενώ γενικά τους εξάγωνους αϊτούς τους λέμε και σμυρνάκια.
Για τα ελληνικά κούλουμα, ο χαρταετός κατασκευαζόταν πάντα από τα ίδια τα παιδιά, με ή χωρίς τη βοήθεια των δικών τους, με απλά υλικά, όπως χαρτί, καλάμι ή λεπτό πηχάκι, σπάγγο και εφημερίδες και με περισσεύματα από τις αποκριάτικες κορδέλες.

Από: elladanews.gr




Η ιστορία της Λαγάνας
Το παραδοσιακό έθιμο της λαγάνας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο νηστίσιμο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας. Με αφορμή λοιπόν αυτή την ιδιαίτερη μέρα ας γνωρίσουμε αναλυτικότε­ρα την ιστορία της, που χάνεται στους αιώνες.

Η λαγάνα είναι άζυμος άρτος ,δηλ. παρασκευάζεται χωρίς προζύμι. Τέτοιος άρτος πρόχειρος εχρησιμοποιήθη από τους Ισραηλίτες κατά τη νύχτα της Εξόδου τους από την Αίγυπτο υπό την αρχηγία του Μωυσή. Έκτοτε επιβαλλόταν από το Μωσαϊκό Νόμο για όλες τις ημέρες της εορτής του Πάσχα, μέχρι που ο Χριστός στο τελευταίο του Πάσχα ευλόγησε τον ένζυμο άρτο.

Η ιστορία της λαγάνας διατρέχει όλη τη διατροφική παράδοση από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ο Αριστοφάνης στις "Εκκλησιάζουσες" λέει "Λαγάνα πέττεται" δηλ ."Λαγάνες γίνονται". Ο δε Οράτιος στα κείμενά του αναφέρει τη λαγάνα ως "Το γλύκισμα των φτωχών". Το έθιμο της λαγάνας παρέμεινε αναλλοίωτο ανά τους αιώνες και συνηθίζεται να παρασκευάζεται με μεράκι από τον αρτοποιό της γειτονιάς, τραγανή λαχταριστή και σουσαμένια και καταναλώνεται κατά την Καθαρά Δευτέρα, την Πρωτονήστιμη Δευτέρα της Σαρακοστής. Η ονομασία της "Καθαρά" προήλθε από τη συνήθεια που είχαν οι νοικοκυρές το πρωί της ημέρας αυτής, να πλένουν με ζεστό νερό και στάχτη όλα τα μαγειρικά σκεύη, ως "ημέρα κάθαρσης". Στη συνέχεια τα κρεμούσαν στη θέση τους όπου και παρέμεναν μέχρι τη λήξη της νηστείας. Επίσης κατά την ημέρα αυτή εξέρχονταν όλοι οικογενειακώς στην ύπαιθρο και έστρωναν κάτω στη γη και έτρωγαν νηστίσιμα φαγητά όπως χαλβά, ελιές, ταραμά και λαγάνα.

Από την Καθαρά Δευτέρα προετοιμάζεται ο άνθρωπος μετά τις εορτές και την καλοφαγία των Απόκρεων, να καθαρίσει την ψυχή και το σώμα του για να φτάσει στο τέρμα δηλ. στο Πάσχα και να αναστηθεί ξανά με την Ανάσταση του Κυρίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λαγάνα που έχει το σχή­μα της "κυρα-Σαρακοστής", που παριστάνει μια μακριά γυναίκα που έχει ένα σταυρό στο κεφάλι, δεν έχει στόμα γιατί είναι όλο νηστεία. Τα χέρια της είναι σταυρωμένα για τις προσευχές, έχει επτά πόδια που συμβολίζουν τις επτά εβδομάδες της νηστείας. Έθιμο που συνηθιζόταν για να μετρούν το χρόνο κατά την περίοδο της Σαρακοστής ήταν κάθε Σάββατο να κόβουν το ένα πόδι και το τελευταίο το έκοβαν το Μ.Σάββατο όπου το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο ή σε ένα καρύδι και όποιος το έβρισκε ήταν ο τυχερός της επόμενης χρονιάς.

Η νόστιμη και λαχταριστή για όλους μας λαγάνα είναι ένα προϊόν άξιο σεβασμού και με πραγματική πλούσια ιστορία, θα είναι μεγάλη απώλεια για τις επερχόμενες γενεές να ξεχάσουν τις παραδόσεις μας, να ξεχάσουν τις παλιές σαρακοστιανές μυρουδιές. Οι αρτοποιοί της γειτονιάς πιστοί στις παραδόσεις μας παρασκευάζουν την Καθαρά Δευτέρα τη λαγάνα συμβάλλοντας έτσι στη διατήρηση του εθίμου, ώστε οι νέες γενεές να έχουν την ευκαιρία να ακούσουν, να μυρίσουν και να γευτούν τη Σαρακοστή γιατί οι Σαρακοστιανές μυρωδιές είναι έμμεσοι φορείς μιας βαθιάς πνευματικότητας.

Από: ellinwnparadosi.blogspot.com

Όταν τα ζώα αποφάσίζουν να κρυφτούν στο περιβαλλόν τους χάρη σε περίτεχνο χρωματισμό του δέρματός τους, τότε ακόμα και το ανθρώπινο μάτι δύσκολα αντιλαμβάνεται τη παρουσία τους!
Από: peri-sk-opio.blogspot.com

Το Καρναβάλι, από το ιταλικό carnelevare, που σημαίνει “απομακρύνω το κρέας”, είναι μια εκδήλωση που δεν γνωρίζει σύνορα. Είναι η μορφοποίηση της ξενοιασιάς, της κρασοκατάνυξης και του κεφιού.
Νέες Καρναβαλικές τάσεις, αφόρετες στολές και νέοι μουσικοί ρυθμοί ταξιδεύουν σε κάθε πόλη. Οι σύγχρονοι καρναβαλιστές μαθαίνουν τα νέα, μιμούνται, συνθέτουν και δημιουργούν μάσκες κι άρματα με ρυθμούς που εκπλήσσουν. Έτσι εξελίσσεται και το τοπικό καρναβάλι της Παλαιόχωρας που φέτος γίνεται 20 χρονών. Η συμμετοχή όλων των επαγγελματιών της πολυπολιτισμικής τοπικής κοινωνίας στα Καρναβαλικά δρώμενα είναι στοιχείο προόδου. Ας δούμε τι περιλαμβάνει το φετινό τριήμερο των εκδηλώσεων:

Η παρέλαση
Η κωμόπολη υποδέχεται στολισμένη και πεντακάθαρη τους επισκέπτες που φθάνουν νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου. Λίγο πριν την έναρξη της παρέλασης οι κεντρικοί δρόμοι αποκλείονται από την κυκλοφορία. Άρματα και καρναβαλιστές συγκεντρώνονται στον παραλιακό δρόμο στην Παχιά Άμμο αρκετά νωρίς. Όλες οι ηλικίες είναι εκεί. Όταν αρχίσει η εντυπωσιακή παρέλαση, στις 6.30, οι κεντρικοί δρόμοι πλημμυρίζουν με φανταχτερές στολές, ξυλοπόδαρους, μαζορέτες, πρωτότυπα άρματα και βεγγαλικά. Χορός, μουσική και χρώματα μεταμορφώνουν και παρασύρουν θεατές και καρναβαλιστές. Εκατοντάδες νέοι όλων των ηλικιών, μαθητές με τους εκπαιδευτικούς τους από όλα τα Σχολεία του Σελίνου κι επισκέπτες δίνουν το “παρών”. Σημειώνω ότι ο Δήμος διαθέτει δωρεάν για χρήση στην παρέλαση μεγάλη ποικιλία στολών. Η παρέλαση διαρκεί πάνω από μια ώρα και πραγματοποιείται ακόμη κι αν ψιχαλίζει.

Ο χορός
Στο τέλος της παρέλασης στήνεται πανηγύρι στη μικρή πλατεία και το κέφι συνεχίζεται με τον μεγάλο χορό στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου. Εθελοντές προσφέρουν, φθηνά, χιλιάδες σουβλάκια που ψήνουν απέξω. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα γίνεται η απονομή των βραβείων στις καλύτερες ομάδες καρναβαλιστών. Μαθαίνω ότι φέτος θα υπάρχουν εκπλήξεις κατά τη διάρκεια του χορού που διαρκεί μέχρι τις πρωινές ώρες.

Το κυνήγι θησαυρού
Την Κυριακή, στις 11.30 το πρωί, δίνεται η εκκίνηση του παιχνιδιού που συντονίζει ο γράφων. Το παιχνίδι παίζεται σε μικρές ομάδες - μέχρι 6 ενήλικες - που κυκλοφορούν πεζή στα όρια της κωμόπολης. Η πρωτοτυπία του παιχνιδιού είναι τα αυτοσχέδια δρώμενα - happenings- που τα απολαμβάνουν οι συμμετέχοντες κι όσοι βρεθούν εκεί. Σε προηγούμενα παιχνίδια οι θησαυροκυνηγοί έβαλαν καλάθια σε μπασκέτες, έψησαν λουκάνικα, ήπιαν μια τσικουδιά, χόρεψαν, είπαν μαντινάδες, έσκαψαν στην Παχιά Άμμο κ.ά. Το παιχνίδι παίζεται και με τη συμμετοχή του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού. Αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να παρακολουθείτε την εξέλιξη του κι από το ραδιόφωνο σας. Ο θησαυρός εμφανίζεται -ή εξαφανίζεται- μετά από 2 ώρες περίπου και τα αποτελέσματα ανακοινώνονται στην πλατεία.

Τα βεγγαλικά
Την Κυριακή το βράδυ η φαντασμαγορία των βεγγαλικών και το κάψιμο ενός ‘οικολογικού’ καρνάβαλου στην ανατολική παραλία είναι ένα ανεπανάληπτο θέαμα. Κεράσματα προσφέρει ο Δήμος σε όλους. Ντόπιοι κι επισκέπτες απολαμβάνουν το θέαμα από τα παραλιακά καφέ και τα εστιατόρια.

Στο Γραμμένο
Την Καθαρή Δευτέρα, όλοι είσαστε καλεσμένοι στη γιορτή στην παραλία του Γραμμένου. Τι κάνουμε εκεί; Πετάμε χαρταετό, δοκιμάζουμε τα κεράσματα προσφορά του Δήμου, παίζουμε στην άμμο κι αν ο καιρός το επιτρέπει βουτάμε στη θάλασσα!

Τα συγχαρητήρια σας
Αν μείνετε ευχαριστημένοι τα συγχαρητήρια αξίζουν… στην οργανωτική επιτροπή του Καρναβαλιού, στον Δήμο, στους καρναβαλιστές, τους χορηγούς και σ’όλους τους επαγγελματίες που ακούραστα 20 χρόνια μεγαλώνουν κι ομορφαίνουν το καρναβάλι.

Από: polygnosi.blogspot.com

Μεγάλωσε 180 παιδιά ενώ οι 23 γυναίκες που είχε πέθαναν πολύ πριν από τον ίδιο.

Διαβάστε την σύντομη ιστορία του ανθρώπου που έζησε περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο πάνω στη γη.

Ο Li-Ching-Yun γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Κίνας (Szchewan) και μέχρι τα 10 του χρόνια πήγε σχολείο. Τότε ήταν υπεραρκετό. Μετά ταξιδέψε σε διάφορες περιοχές της Κινάς όπου δούλεψε και μάζευε ιατρικά φυτά.

Σύμφωνα με τους New York Times, μετά από αυτή την εμπειρία ο Λι πουλούσε τα ιατρικά φυτά για 100 χρόνια. Μια μέρα ο επικεφαλής της αυτοκρατορίας Pei Wu-Fu ταξιδέψε μέχρι το σπίτι του Λι να τον ρωτήσει ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας του και εκείνος απάντησε: «Κράτα ήρεμη την κάρδια, κάτσε σαν χελώνα, περπάτα χαρούμενος σαν περιστέρι, και κοιμήσου σαν σκύλος».

Οι άνθρωποι τότε απορούσαν που ο Λι δεν έμοιαζε καθόλου με γέρο και μάλιστα φαινόταν πολύ δυνατός για την ηλικία του. Κάποιοι έλεγαν ότι τον γνώριζαν από την παιδική τους ηλικία και κάποιοι ότι ο Λι ήταν φίλος του πάππου τους που δεν ζούσε πια.

Το 1930 Wu -Chung- Chien, καθηγητής στο Minkuo University βρήκε κάποια ντοκουμέντα που αποδείκνυαν ότι ο Λι είχε γεννηθεί το 1677. Τα ίδια αρχεία αποδεικνύουν ότι το κινέζικο κράτος είχε ευχηθεί στον Λι χρόνια πολλά στα 150τα γενέθλια του αλλά και όταν έκλεισε τα 200.

Λέτε ο Λι να είχε ξεχάσει τα γενέθλια του; Σύμφωνα με το βιβλίο Guiness ο άνθρωπος που έχει ζήσει τα περισσότερα χρόνια είναι ένας γάλλος (122 χρόνια και 164 μέρες). Γιατί οι κινέζοι δεν έχουν πει τίποτα για τον Λι. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να εχει ζήσει 256 ολόκληρα χρόνια;

Η υπόθεση είναι υπό έρευνα αλλά όπως και να’ χει, είναι μια ιστορία με μεγάλο ενδιαφέρον…

Από: enimerwsi.com

Ορισμένες από τις επιγραφές του Επιγραφικού Μουσείου μας αποκαλύπτουν πώς οι αρχαίοι Αθηναίοι γέμιζαν το κρατικό ταμείο

Πριν από 2.500 χρόνια τα κρατικά ταμεία της Αθήνας ήταν γεμάτα, χωρίς τη βοήθεια των οικονομολόγων του Χάρβαρντ. Η οικονομική κρίση ήταν άγνωστη λέξη και το πλεόνασμα έφτανε σε τέτοιο ύψος που αν το είχε σήμερα ο Γ. Παπακωνσταντίνου θα έκλαιγε από χαρά. Και τότε όμως, χωρίς την πίεση των ευρωπαίων εταίρων, έμπαιναν φόροι με διάφορες ονομασίες, τακτικοί και έκτακτοι, άμεσοι και έμμεσοι, για δημόσια έργα, για στρατιωτικό εξοπλισμό, κ.λπ. Ουδείς διέφευγε. Πλήρωναν οι έχοντες και κατέχοντες, πλήρωναν όμως και οι μέτοικοι, οι ξένοι δηλαδή, πλήρωναν και οι πόρνες!

Οι αρχαίοι φόροι έμπαιναν με την έγκριση της Βουλής. Όσο για τη διαφάνεια, τα ονόματα όσων πλήρωναν αναγράφονταν στους φορολογικούς καταλόγους της εποχής, που βρίσκονταν σε κοινή θέα. Πάνω σε πέτρινες πλάκες και στήλες δηλαδή, σαν αυτές που υπάρχουν στο Επιγραφικό Μουσείο, ένα γνωστό-άγνωστο αλλά πολύ ενδιαφέρον μουσείο στην οδό Τοσίτσα 1, που αναδεικνύει και τεκμηριώνει κομμάτια της Ιστορίας.

Όπως αποδεικνύεται, οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν πολλά κόλπα για την είσπραξη των φόρων. Όταν οι άλλες πόλεις άρχισαν να διαμαρτύρονται ενόψει της Β' Αθηναϊκής Συμμαχίας, οι Αθηναίοι τους υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν τον συμμαχικό φόρο. Αυτό που έκαναν τελικά ήταν να του αλλάξουν όνομα και να τον πουν «σύνταξη».

Κι αν κάποιος πιανόταν να φοροδιαφεύγει, ο νόμος ήταν αυστηρός, ακόμα και για τον φοροεισπράκτορα. Για του λόγου το αληθές, υπάρχει ένα ψήφισμα του 510 π.Χ. για τους αθηναίους κληρούχους στη Σαλαμίνα, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλλουν φόρο, να εκτελούν τη στρατιωτική τους θητεία, ενώ δεν επιτρέπονταν να εκμισθώσουν τη γη που τους είχε παραχωρηθεί. Εάν τα παραβίαζαν, πλήρωναν πρόστιμο, το τριπλάσιο του μισθώματος, στο Δημόσιο. Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρο το άθρο

Απάντηση για το σχολείο Ροδοβανίου
Του Ηλία Ποντικάκη
δάσκαλος, διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων

ΠΡΟΣ: Τους γονείς και κηδεμόνες και λοιπά μέλη της Συνέλευσης στο Δημοτικό Σχολείο Ροδοβανίου


Κυρίες και κύριοι,
σήμερα, Δευτέρα 21-2-11, βρέθηκα στο Ηράκλειο προκειμένου να παρακολουθήσω προγραμματισμένο επιμορφωτικό σεμινάριο στο ΠΕΚ Ηρακλείου, γι’ αυτό και θα μου είναι δύσκολο να παρευρεθώ στη συνέλευσή σας. Αν, όμως, αυτό, μου είναι χρονικά δυνατό, να ξέρετε ότι θα το πράξω.

Αγαπητοί γονείς,
ως προς τον θόρυβο που έχει δημιουργηθεί για τη λειτουργική υποβάθμιση του σχολείου σας, θέλω να σας γνωρίσω τα παρακάτω:

1. Ουδέποτε δήλωσα στην εφημερίδα “Σελινιώτικα νέα” ότι το σχολείο Ροδοβανίου θα υποβαθμιστεί σε 2/θέσιο. Έναν προβληματισμό εξέφρασα ότι, ίσως, τον Αύγουστο και ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών που θα φοιτούν σ’ αυτό, είναι πιθανό να υποβαθμιστεί, λειτουργικά, σε 3/θέσιο. Ναι, αυτό ειπώθηκε και εξακολουθεί να ισχύει.
Δεν ξέρω για ποιον λόγο η δημοσιογράφος παραποίησε την αλήθεια.

2. Δυο, τρεις μέρες μετά τη δήλωσή μου αυτή στην εφημερίδα Σ.Ν., επικοινώνησε, τηλεφωνικά, μαζί μου ο διευθυντής του Σχολείου, κ. Καλύβας Κων/νος, ο οποίος μου εξέφρασε τις ανησυχίες και τον προβληματισμό του για την υποβάθμιση του σχολείου σε 2/θέσιο και για την τύχη του Νηπιαγωγείου.
Του εξήγησα με σαφήνεια, ότι η αναφορά μου μιλούσε για, πιθανό, λειτουργικό υποβιβασμό σε 3/θέσιο και ότι το Νηπιαγωγείο θα εξακολουθεί να λειτουργεί, ακόμη και ένα νήπιο ή προνήπιο να φοιτά σ’ αυτό. Αγνοώ τους λόγους για τους οποίους δεν σας ενημέρωσε.
Δεν τίθεται θέμα κατάργησης του σχολείου σας, όσο λίγοι μαθητές κι αν φοιτούν σ’ αυτό. Θα πρέπει, όμως, να δούμε και τα αριθμητικά του δεδομένα.

3. Σας υπενθυμίζω ότι το επόμενο σχολικό έτος θα φοιτούν 22 μαθητές κατανεμημένοι ως εξής: Α’ τάξη 2 μαθητές, Β’ τάξη 3, Γ’ τάξη 3, Δ’ τάξη 5, Ε’ τάξη 2, Στ’ τάξη 6. Το μεθεπόμενο σχολικό έτος οι μαθητές θα είναι, μόνο, 17.

Αγαπητοί γονείς,
δεν είναι ο αριθμός των εκπαιδευτικών, που υπηρετούν σ’ ένα σχολείο, ο ποιοτικός δείκτης της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε έξι, δώδεκα ή και δεκαεπτά δασκάλους, έναν, δηλαδή, για κάθε μαθητή. Τι θα καταφέρναμε; Νομίζω, τίποτα παραπάνω.

Είναι διαπιστωμένο ότι το παιδί έχει ανάγκη ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό περιβάλλον. Ενα ευχάριστο, ζωντανό, δημιουργικό περιβάλλον, που θα εμπνέει και θα διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες. Εχει ανάγκη την επικοινωνία, τον συγχνωτισμό, τη ζύμωση, την αλληλεπίδραση. Εχει ανάγκη τα άλλα παιδιά, τους συνομηλίκους του. Να παίξουν, να προκαλέσουν και να προκληθούν, να τρέξουν, να μαλώσουν, να σχεδιάσουν, να λειτουργήσουν συλλογικά, να καλλιεργηθεί η ευγενής άμιλλα, να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός, η κοινωνικοποίηση, να υπάρξουν ερεθίσματα, να λειτουργήσει η φαντασία, να μπορέσει να δώσει και να πάρει ιδέες και συμπεριφορές, να καλλιεργήσει την κριτική του σκέψη και τη δυνατότητα να κρίνει όλα όσα συμβαίνουν γύρω του και να μπορεί να βάζει φίλτρα στον καταιγισμό της πληροφόρησης ή παραπληροφόρησης που δέχεται. Να μπορεί να κρίνει και να διακρίνει, να αμφισβητεί και να ονειρεύεται.

Είναι σίγουρο ότι το περιβάλλον που ζούμε και λειτουργούμε παίζει τον καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας και καθορίζει, εν πολλοίς, την πορεία της ζωής μας. Γι’ αυτό, γονείς και εκπαιδευτικοί, πρέπει να αποτελούμε υγιή πρότυπα για τα παιδιά μας.

Αγαπητοί γονείς, κυρίες και κύριοι,
επειδή έχει γίνει υπερβολικός λόγος για την ενδεχόμενη λειτουργική (όχι οργανική) υποβάθμιση του σχολείου σας σε 3/θέσιο και, εν πάση περιπτώσει, εάν το πρόβλημα του Σελίνου είναι το ότι οι εκπαιδευτικοί του Δημοτικού Σχολείου Ροδοβανίου από 8, που είναι σήμερα, θα μείνουν 7, για τους 21 μαθητές του, να είστε σίγουροι ότι θα κάμουμε τα πάντα για να παραμείνει και ο όγδοος, δικαιούμαι, όμως, να εκφράσω τη λύπη μου για την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό ορισμένων.



 


Το παρελθόν και το παρόν του Γυμνασίου Καντάνου
Της Ιωάννα Κ.
Κάντανος Σελίνου Χανίων


Αν γύριζαν τα χρόνια πίσω και αν οι πέτρες μιλούσαν θα σας έλεγαν την ιστορία του Γυμνασίου Καντάνου, που οι κυβερνώντες θέλουν να το κλείσουν και να ρίξουν στην οικονομική εξαθλίωση τις οικογένειες που δεν μπορούν να αντέξουν τις δαπάνες στη σημερινή δεινή οικονομική κατάσταση.

Το κτήριο που στεγάζεται σήμερα το Γυμνάσιο και το ΕΠΑΛ, διότι το Λύκειό μας το έκλεισαν πριν τρία χρόνια, είναι κτισμένο με τη ψυχή και τα χέρια των κατοίκων της Καντάνου. Τι τη θέλουν τη διά βίου μάθηση και δαπανούν τόσα χρήματα του κράτους, αφού στερούν τη μάθηση από τους νέους, από το μέλλον της πατρίδας μας; Τι φωνάζουν «κάνετε παιδιά» και κατόπιν κλείνουν τα σχολεία; Αλήθεια, σκέφτηκαν ποια θα είναι τα αποτελέσματα σε λίγα χρόνια; Το έλλειμα του κρατικού κορβανά που τόσα χρόνια κλέβουν οι επιτήδειοι θα το βγάλουν από τη συρρίκνωση των σχολείων; Κλείνοντας στην αράδα Νηπιαγωγεία, Δημοτικά, Γυμνάσια;

Να ξέρατε με τι κόπους και θυσίες κτίστηκε αυτό το οίκημα που λέγεται «Γυμνάσιο Καντάνου» και που τώρα πάει να σβήσει αυτή η επιγραφή... Παρόλο που οι πληγές από το Ολοκαύτωμα της Καντάνου δεν είχαν ακόμα κλείσει μετά από δέκα χρόνια, οι γονείς μας και όλοι οι κάτοικοι αποφάσισαν να κάνουν το Γυμνάσιο. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά δούλευαν καθημερινά με όλες τους τις δυνάμεις γι’ αυτό το όνειρο. Οι γυναίκες δούλευαν ξυπόλητες και με κουρελιασμένα ρούχα, μα με τη ψυχή γεμάτη δύναμη που την ατσάλωνε η θέληση. Έκαναν ασβεστοκάμινα, έσκαβαν, φτυάριζαν και κουβαλούσαν πέτρες. Γύριζαν χαρμάνια για τα μπετά, διότι τότε δεν υπήρχαν μηχανήματα και έκαναν άλλες χειρονακτικές δουλειές.

Είχαν κάνει όρκο να κτίσουν αυτό το οίκημα να δώσει φως στα παιδιά τους να μάθουν γράμματα, να γίνουν επιστήμονες και άξια μέλη της κοινωνίας και να βοηθήσουν τις οικογενειές τους. Το οίκημα κτίστηκε εξ ολοκλήρου και χωρίς καμία βοήθεια, από τους κατοίκους. Εξοπλίστηκε με τα απαραίτητα, η άδεια λειτουργείας δόθηκε και λειτούργησε ως ιδιωτικό σχολείο. Εδώ άρχισε ένας άλλος αγώνας που ήταν η εύρεση μαθητών διότι χρειαζόταν ένας ορισμένος αριθμός για να λειτουργήσει και δε συμπληρωνόταν από τα παιδιά του τόπου. Έτρεχε λοιπόν ο αείμνηστος πρόεδρος του χωριού, Γ. Πυροβολάκης, και το Συμβούλιό του, εξαπολύονταν στα Γυμνάσια της Κρήτης μαζεύοντας μαθητές μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των μαθητών. Το τρέξιμο συνεχιζόταν μέχρι να βρεθούν οι καθηγητές από όλη την Ελλάδα. Οι καθηγητές μέσα στις αντίξοες συνθήκες, λόγω έλλειψης στέγης, φιλοξενούνται με αγάπη από τους κατοίκους. Το σχολείο αρχίζει και τα παιδιά διψασμένα για μάθηση ανταποδίδουν με πάθος και όρεξη τη διδαχή των δασκάλων. Προβλήματα υπάρχουν διότι πολλά παιδιά δε μπορούν να πληρώσουν τα δίδακτρα και σε αυτό συνδράμουν πάλι οι κάτοικοι και ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί για να πληρωθούν τα έξοδα μαθητών και καθηγητών. Έπειτα από αγώνες το σχολείο γίνεται κρατικό στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα. Δωρίζεται το οικοδόμημα στο κράτος και εκείνο αναλαμβάνει πλέον τη λειτουργία.

Ύστερα λοιπόν από όλα αυτά γυρίζουμε πάλι πίσω και μας λέτε να στείλουμε τα δωδεκάχρονα παιδάκια μας στις πόλεις μόνα στο στόμα του λύκου. Ποιος γονιός θα τολμήσει να αφήσει τα παιδιά του μόνα και απροστάτευτα να ζήσουν σε μία μεγάλη πόλη; Θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν και εκείνοι με τα παιδιά. Αλλά ποιος θα αντέξει τα έξοδα της μετεγκατάστασης, αφού με δυσκολία και μεγάλη οικονομία καταφέρνει να επιβιώνει στο σπίτι του;

Τώρα έρχονται στη θύμησή μου οι δυσκολίες που βίωσα κι εγώ ως παιδί, στη δεκαετία του σαράντα, που μη έχοντας σχολείο στην περιοχή μου πήγαινα σε αυτό της Παλαιόχωρας και αργότερα των Χανίων. Στην Παλαιόχωρα οι μετακινήσεις μας ήταν με τα πόδια. Μέναμε μόνα και συντηρούσαμε τον εαυτό μας μόνα, όντας δωδεκάχρονα. Με πολύ κόπο μάθαμε τα γράμματα εκείνες τις χρονιές και το ίδιο γινόταν και αργότερα στα Χανιά. Μέχρι και την τροφή είχαμε στερηθεί πολλές φορές, όντας στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου καθώς δεν έφταναν στα χέρια μας τα καλάθια που έστελναν οι γονείς με τρόφιμα, τα οποία έπαιρναν για πάρτη τους οι εμπόλεμες ομάδες.

Αυτά και άλλα πολλά που θέλουν δεκάδες σελίδες να γραφτούν, έκαναν τότε τους γονιούς μας να πάρουν την απόφαση για την ίδρυση του Γυμνασίου, που τόσο ποθούσαμε και που τόσο χαρήκαμε για την ίδρυσή του.

Τώρα θέλετε να μας γυρίσετε πίσω, θέλετε να ξεριζώσετε τα Σελινιωτάκια από το σχολειό τους, επειδή εδώ φοιτούν τα παιδιά του ανατολικού Σελίνου κατά πλειονότητα. Να τα εμποδίσετε από την πρόσβαση στο σχολειό και τη μάθηση. Γνωρίζετε ότι οι καθημερινές δυσκολίες γι’ αυτά είναι πολύ μεγάλες. Αντέχει ένα παιδάκι να ξυπνάει έξι το πρωί και να κάνει μία διαδρομή μιάμισης ώρας για να φτάσει στο σχολειό του κουρασμένο πριν καν αρχίσει το μάθημα; Και η επιστροφή στις τρισήμισι το απόγευμα στο σπίτι δεν προμηνύει τα καλύτερα. Ο χρόνος για μελέτη λιγοστεύει και η κούραση μεγαλώνει.

Θα ήθελα να ρωτήσω τους κυρίους βουλευτές και υπουργούς αν έχουν αυτή τη μεταχείρηση και πρόσβαση στη βασική παιδεία τα παιδιά τους. Σκέφτηκαν ποτέ ως γονείς αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους που τις αναγκάζουν στον οικονομικό αφανισμό; Εκείνοι βέβαια γύρω από την Αθήνα και τα σπίτια τους έχουν καταφέρει να είναι τα παιδιά τους μαθητές και φοιτητές.

Τα παιδιά τα δικά μας, τα παιδιά του φτωχού αγρότη, είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Αλλά βέβαια ίσως είναι αυτό η τακτική σας: Όσο είμαστε στην αμάθεια μπορείτε εύκολα να μας τραβάτε από τη μύτη. Ας το σκεφτούν καλά οι αρμόδιοι και οι παραμορφωμένοι της πατρίδας μας, ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να καταδικάζουν κανένα παιδί στο σκοτάδι της αμάθειας.
ΥΓ: Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους καθηγητές που επανδρώνουν το Γυμνάσιο και το ΕΠΑΛ Καντάνου για τον ζήλο που εργάζονται και για τα έργα που κάνουν προβάλλοντας τον τόπο, τους μαθητές και τους κατοίκους.

Από: haniotika-nea.gr




Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε σχετική προηγούμενη ανάρτηση