Η εγκληματικότητα στην Αθήνα στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης
Ας πούμε ότι αργά αλλά σταθερά όλο και κάτι συμβαίνει στη γειτονιά σου από εγκληματικότητα και ναρκωτικά. Έτσι, από τη μία είσαι εκ ιδεολογικής πεποιθήσεως υπέρ της αλληλεγγύης και της συναδέλφωσης των λαών. Τι μου φταίνε εμένα αυτοί οι μαύροι δυστυχισμένοι; Αλλά τι φταίω κι εγώ να φορτώνομαι από πάνω και τα ανθρώπινα ερείπια από τα γκρεμίδια των πολέμων και των ιμπεριαλιστών; Από την άλλη να πιάνεις τον εαυτό σου να συμφωνεί με τις εθνικοπατριωτικές ρατσιστικές ιαχές του Βορίδη και του Καρατζαφέρη.
Ας πούμε λοιπόν ότι, χωρίς να το θέλεις, αρχίζεις να κομματιάζεσαι στα δύο. Από τη μία αριστερός και προοδευτικός. Από την άλλη με το ΛΑΟΣ, χωρίς να το ομολογείς ούτε στον ύπνο σου τον εφιαλτικό. Δηλαδή δεν φτάνει που η τρόικα και ο Παπακωνσταντίνου με γδέρνουν κανονικώς. Έχω και τον μαύρο τον Σουδανό να με τραβάει προς τα κάτω, και έτσι εγώ ο Έλληνας να κινδυνεύω από το σπίτι μου να βγω.
Έτσι, σιγά-σιγά αρχίζεις να καλοβλέπεις του χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκου τον ναζιστικό χαιρετισμό. Αφού αυτού του τύπου η δημοκρατία έχει καταντήσει ασυδοσία και με έχει φέρει σε τόσο μεγάλη απελπισία, χίλιες φορές να έρθει μια δικτατορία, να μπορώ τουλάχιστον με ασφάλεια να κυκλοφορώ. Γιατί είναι μέγιστη υποκρισία των τάχα μου αριστερών προς τους λαθρομετανάστες αυτή η αδιάκριτη φιλευσπλαχνία. Να πάρω Τσίπρα με Λαφαζάνη να τους τοποθετήσω στο χαμαιτυπείο του ψευδεπίγραφου ιστορικού κέντρου και αν μετά από έναν μήνα δεν σηκώνουν το χέρι φωνάζοντας «χάιλ Καρατζαφύρερ», να μου κόψεις εμένα τον λαιμό!
Από: tovima.gr
* * *
Από τον Δεκέμβριο του 2008, από εκείνη τη φοβερή νύχτα του Αγίου Νικολάου που ακολούθησε της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, η παλαιά αντίθεση μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και των αυτόνομων αριστεριστικών και αναρχικών ομάδων έλαβε άλλες διαστάσεις.
Έκτοτε οι συγκρούσεις έγιναν βιαιότερες, η αντίθεση ιδεολογικοποιήθηκε, μυθοποιήθηκε και μαζί σχεδόν προσωποποιήθηκε από τις δύο πλευρές.
Οι συμπίπτουσες ηλικιακά και τακτικά συγκρουόμενες, έκτοτε, δυνάμεις, θεωρούν εχθρούς αλλήλους.
Οι νεαροί της αυτονομίας αντιμετωπίζουν τα ΜΑΤ ως δυνάμει δολοφόνους και οι υπηρετούντες στα ΜΑΤ αστυνομικοί κάθε νεαρό με κουκούλα, αλογοουρά και σκουλαρίκια δυνάμει μολοτοφιστή, έτοιμο και ικανό να τους κάψει.
Προϊόντος του χρόνου, η αντίθεση μετατράπηκε σε άσβεστο μίσος και το χειρότερο δόθηκε η ευκαιρία σε ακροδεξιές ομάδες και σχήματα να επιδράσουν στο σώμα της Αστυνομίας και να προσδώσουν ιδεολογικά χαρακτηριστικά στην όλη αντιπαράθεση.
Οι ακροαριστεροί διαδηλωτές έγιναν για πολλούς, από τους αστυνομικούς των ΜΑΤ, εθνοπροδότες, μιάσματα, πρεζάκια, σύμμαχοι της εγκληματικότητας και των μεταναστών, ένας κύκλος, που στο όνομα του νόμου και της τάξης, πρέπει να τσακισθεί και να εξαφανισθεί.
Αυτό το κλίμα προφανώς όπλισε την Τετάρτη το απόγευμα τις διμοιρίες των ΜΑΤ και χτυπούσαν με τόσο μένος, όχι απλώς για να διαλύσουν ή να ακινητοποιήσουν τους διαδηλωτές, αλλά για να τους ξεκάνουν στην κυριολεξία. Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο
* * *
Κάθε εικοσιτετράωρο κι ένας νεκρός. Στον δρόμο, στο κέντρο, στην πρωτεύουσα. Κι η κοινωνία, σπαραγμένη, φοβισμένη, κατασυγχυσμένη, αποτραβιέται ακόμη βαθύτερα στο καβούκι της, όσο διάφορες ομάδες διεκδικούν σώματα και σορούς. (Μερικές σορούς δεν τις διεκδικεί κανείς, μένουν αταύτιστες στα ψυγεία. Με μια ανορθόγραφη ετικέτα.)
Ο Μανώλης Καντάρης δολοφονήθηκε λίγο προτού γεννηθεί το παιδί του. Ο Γιάννης Καυκάς κρατούσε ένα πανό και βρέθηκε να χαροπαλεύει. Ο νεαρός από το Μπανγκλαντές έπεσε νεκρός από μαχαιριές αγνώστων. Βία εγκληματική, βία παρακρατική, βία φασιστική. Οι φονιάδες παραμένουν άγνωστοι, κυκλοφορούν ανάμεσά μας• κι είμαστε όλοι υποψήφιοι θύτες και θύματα, όλοι βυθισμένοι σ’ έναν δαιμονικό κύκλο βίας και μίσους, φόβου και μισαλλοδοξίας, εξαθλίωσης και αυτοδικίας. Και παράλογης διεκδίκησης νεκρών: κάθε φατρία διεκδικεί το αίμα ενός αθώου.
Η κλεπτοκρατική τάξη που διοίκησε τη χώρα την οδήγησε στη χρεοκοπία και την αναξιοπρέπεια. Εκχώρησε τη σημαία της Επανάστασης και τον Ύμνο προς την Ελευθερία στο αυγό του φιδιού. Τώρα παρακολουθεί εξ αποστάσεως τον ευτελισμό της ζωής στο αθηναϊκό slum: εκεί, στον ζόφο, βρισκόμαστε εμείς, οι πολίτες. Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο
* * *
Την Τρίτη, ο Μανώλης Καντάρης νεκρός. Την Τετάρτη, ο Ιωάννης Καυκάς μεταξύ ζωής και θανάτου. Δύο δράματα σε δύο ημέρες. Η δόση είναι πολύ μεγάλη. Ωστόσο, η σφαγή του 44χρονου από τρεις λαθρομετανάστες (σύμφωνα με τις μαρτυρίες) και ο βαρύτατος τραυματισμός του 31χρονου από τα ΜΑΤ μόνο τυχαία γεγονότα δεν είναι. Τα κυοφόρησαν οι επικρατούσες συνθήκες και μ’ αυτήν την έννοια ήταν ζήτημα χρόνου να συμβούν. Οι καθημερινές κλοπές, ληστείες, τραυματισμοί και βιασμοί στο κέντρο της πρωτεύουσας μπορεί κατά κανόνα να μη βρίσκουν χώρο στα δελτία ειδήσεων, αλλά είναι η αμείλικτη πραγματικότητα, που προειδοποιούσε ηχηρά για το επερχόμενο φονικό. Εξίσου αναμενόμενο ήταν ότι η πρακτική αστυνομικών να χτυπούν λυσσασμένα με τα κλομπ κεφάλια διαδηλωτών κάποτε θα επέφερε βαρύ τραυματισμό, ίσως και θάνατο.
Είναι τραγικό ότι την ίδια στιγμή που η Πολιτεία δεν εγγυάται την ασφάλεια των πολιτών στο κέντρο της Αθήνας, χρησιμοποιεί υπέρμετρη βία για να διαλύσει μία μέτρια διαδήλωση, η οποία δεν απείλησε ουσιαστικά τη δημόσια τάξη. Στην πραγματικότητα, έχουμε διπλή ακύρωση του ευνομούμενου κράτους. Δεν βιώθηκε, όμως, έτσι από το σύνολο της κοινωνίας. Είναι αλάνθαστη απόδειξη παρακμής του δημοκρατικού φρονήματος το γεγονός ότι δυναμικές μειοψηφίες φόρτισαν με ιδεολογικό πρόσημο τα δύο αυτά δραματικά γεγονότα. Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο
* * *
Η λαθρομετανάστευση και η εγκληματικότητα είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Συνεπώς, όλοι όσοι (υπεύθυνοι) ανέχονταν επί τόσα χρόνια τη σταδιακή μεταμόρφωση της Αθήνας σε Μογκαντίσου είναι συνυπεύθυνοι. Και προφανώς ακολουθούν μια ατζέντα, παρόμοια με αυτήν που διάφορα αντιλαϊκά καθεστώτα χρησιμοποίησαν στο διάβα της ιστορίας, προκειμένου να χειραγωγήσουν και να αποπροσανατολίσουν τους λαούς τους. Το διαίρει και βασίλευε.
Ποιος θα ασχοληθεί με το μνημόνιο και με την ανεργία, την ώρα που κινδυνεύει να τον σφάξουν μέσα στο σπίτι του; Ποιος θα βγει να διαδηλώσει για το απρόσωπο ΔΝΤ, την αόρατη τρόικα κλπ. όταν ο ορατός εχθρός είναι ο μαύρος, και ο μελαψός που κυκλοφορούν δίπλα του ή που κατοικοεδρεύουν στην Ομόνοια;
Οι συγκρούσεις που ξέσπασαν με αφορμή το θάνατο του οικογενειάρχη, είναι βούτυρο στο ψωμί των οπαδών και των εκτελεστών του μνημονίου. Τι πιο βολικό από το να σφάζονται οι Έλληνες με τους αλλοδαπούς, και να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η οικονομική μας υποδούλωση και η υπαγωγή μας στη κυριαρχία της τρόικας και των τραπεζιτών. Τι πιο βολικό από τη πλήρη απαξίωση και υποβάθμιση του ιστορικού κέντρου μιας πόλης, ώστε μετά να έρθουν κάποια οικονομικά συμφέροντα και να το αγοράσουν κοψοχρονιά.
Η παγκοσμιοποίηση σε όλο της το μεγαλείο. Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο
Posted by seliniotis
on 6:34 μ.μ.. Filed under